Μετά από έντονες διαβουλεύσεις, αποφασίστηκε από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο η νέα ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δηλαδή,ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Κομισιόν) καιο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που πέρασαν από ψηφοφορία στο Ευρωκοινοβούλιο, ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, ο Πρόεδρος της Διάσκεψης του Ευρώ και ο Ύπατος Εκπρόσωπος της Ένωσης για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας.
Οι Ευρωομάδες οι οποίες εκλέχθηκαν από τους Ευρωπαίους πολίτες για να τους εκπροσωπούν δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν πλήρως σε έναν υποψήφιο που θα τύγχανε κοινής αποδοχής και θα μπορούσε να εξασφαλίσει την πλειοψηφία,αφού ο Πρόεδρος της Γαλλίας, Εμμανουέλ Μακρόν και ο Πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, Βίκτορ Ορμπάν, έθεσαν βέτο στην επιλογή του ΕΛΚ για τη διεκδίκηση της Προεδρίας της Κομισιόν. Ο υποψήφιος του ΕΛΚ, που είχε και τις περισσότερες πιθανότητες εκλογής, ήταν ο Μάνφρεντ Βέμπερ ο οποίος είχε πρωτοστατήσει στην καταψήφιση του ψηφίσματος για τη Γενοκτονία των Ποντίων και στην επιβολή των πολιτικών λιτότητας προς τις χώρες της ΕΕ. Ο επόμενος πιθανότερος ήταν ο Φρανς Τίμερμαν των Σοσιαλιστών.
Όμως, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο έθεσε την Ούρσουλα Φον Λέιντεν ως υποψήφια για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και όρισε αυτούς που εκλέχθηκαν στις υπόλοιπες θέσεις. Η κ. Φον Λέιντεν δεν έχει διενεργήσει εκστρατεία στις χώρες-μέλη της ΕΕ και επιλέγηκε μέσω μιας διαδικασίας η οποία δεν ήταν ιδιαίτερα διαφανής. Η λογική της τελευταίας δεκαετίας ήταν ο Πρόεδρος της Κομισιόν να αποφασίζεται από τις Ευρωομάδες και όχι από τους Αρχηγούς των Κρατών-Μελών, καθώς έτσι παραμερίζεται η ψήφος των Ευρωπαίων πολιτών που με την ψήφο τους ανέδειξαν τους εκπροσώπους τους στην ΕΕ. Παρόλο που πάλι έπρεπε να περάσει από ψηφοφορία για να εκλεγεί, είναι ιδιαίτερα σημαντικό το γεγονός ότι παραμερίζεται ο ρόλος των Ευρωομάδων, οι οποίες συστάθηκαν με βάση την ψήφο των Ευρωπαίων. Οι Ευρωπαίοι έπρεπε να αποφασίζουν αυτούς που θα διοικούν την Ένωση και όχι οι ηγέτες των κρατών-μελών.
Δυστυχώς όμως, έπρεπε να παρέμβουν οι ηγέτες κρατών και κορυφαίων κομμάτων που ανήκουν στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα για να επιλέξουν υποψήφιο κοινής αποδοχής. Γι’αυτόν τον λόγο τέθηκε ως υποψήφια η Υπουργός Άμυνας της Γερμανίας, Ούρσουλα Φον Λέιντεν, η οποία τελικά ψηφίστηκε από το Ευρωκοινοβούλιο στις 16 Ιουλίου ως η νέα Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με 383 ψήφους υπέρ, 327 κατά και 22 αποχές.
Για ακόμα μια φορά δηλαδή αναδείχτηκαν τα τεράστια «προβλήματα Δημοκρατίας» που διέπουν την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι υποψήφιοι ηγέτες των ανώτερων αξιωμάτων της ΕΕ αποφασίστηκαν από τους ηγέτες των κρατών και κυρίως της Γαλλίας και της Γερμανίας, που ήταν οι πλέον ευνοούμενες, με δοσοληψίες και συμφωνίες κάτω από το τραπέζι.
Η Ούρσουλα Φον Λέιντεν έχει μια μάλλον αποτυχημένη θητεία ως Υπουργός Άμυνας αν λάβει κανείς υπόψη τις κακές κριτικές που λαμβάνει τόσο από την αντιπολίτευση, όσο και από κυβερνητικά στελέχη και τα κατά καιρούς σκάνδαλα του Υπουργείου της. Επίσης, έχει χρησιμοποιήσει κατά πολύ ως επιχείρημα το γεγονός ότι είναι γυναίκα για να εξασφαλίσει την ψήφο του ΕΚ, ενώ και κατά τη θητεία της ως Υπουργός Οικογενειακών Υποθέσεων θεσμοθέτησε μέτρα που «υπερασπίζονται τα δικαιώματα της γυναίκας», όπως τόνισε ότι θα πράξει και κατά τη θητεία της ως Πρόεδρος της Κομισιόν. Αρχικά, θα προσφέρει αρκετές θέσεις επιτρόπων της ΕΕ σε γυναίκες καθώς «μόνο 35 από τους 183 επιτρόπους της Επιτροπής ήταν γυναίκες από την ημέρα σύστασης της». Κάτι τέτοιο όμως, αγνοεί σημαντικά στοιχεία όπως ικανότητες και δημοφιλία, που είναι αρκετά σημαντικά για μια σημαντική θέση όπως του Επιτρόπου της ΕΕ.
Η κ. Φον ντερ Λέιεν αναφέρει ότι επιθυμεί μια νέα πράσινη συμφωνία από όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ στις πρώτες εκατό μέρες διακυβέρνησής της. Επίσης, επιθυμεί να δώσει περισσότερο χρόνο στη Βρετανία για το Brexitεάν το επιθυμεί και η ίδια, ενώ δηλώνει ότι θα λάβει μέτρα για ενίσχυση της συνοριοφυλακής και ακτοφυλακής της ΕΕ για αντιμετώπιση του μεταναστευτικού. Ακόμη, άφησε να εννοηθεί ότι θα προωθήσει την κατάργηση της αρχής της ομοφωνίας των 28 για ζητήματα που αφορούν το κλίμα, την κοινωνία και τη φορολογία. Αντί αυτής θα αρκεί η απλή πλειοψηφία για λήψη αποφάσεων. Όσον αφορά τη στάση της προς την Ελλάδα, η κ. ντερ Λέιεν ζητούσε το 2011 από την Ελλάδα ως εγγύηση τον χρυσό της για την οικονομική βοήθεια των εταίρων, ενώ πάντα ήταν υπέρ των μνημονίων και των πολιτικών λιτότητας που οδηγούν στην εξαθλίωση με μαθηματική ακρίβεια.
Ήδη από τα πρώτα της βήματα και από την πολιτική της σταδιοδρομία καταδεικνύεται ότι είναι μια Πρόεδρος που θα τάσσεται σθεναρά υπέρ της «ευρωπαϊκής ενοποίησης» και της δημιουργίας των «Ηνωμένων Πολιτειών Ευρώπης». Η πρώτη της ομιλία το αναφέρει ξεκάθαρα. «Θα ενώσω την Ευρώπη». Από εκεί και πέρα, πρέπει να παραδεχτεί κανείς ότι είναι ανέφικτο να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο σε μια Ευρώπη που υπάρχουν φανερά προβλήματα ανομοιογένειας και αναξιοκρατίας και όπου κάποια κράτη ευνοούνται φανερά σε σχέση με τα υπόλοιπα. Το «όνειρο» της ευρωπαϊκής ενοποίησης σε μια Ευρώπη όπου οι κοινωνικές και εθνοτικές ανισότητες είναι αμέτρητες, είναι εφιάλτης.
Από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο αποφασίστηκαν και οι υπόλοιπες κύριες θέσεις της ΕΕ. Υπεύθυνος για τη διπλωματία της τέθηκε ο Ισπανός Υπουργός Εξωτερικών Ζοσέπ Μπορέλ, Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και Πρόεδρος της Διάσκεψης του Ευρώ ο Βέλγος Πρωθυπουργός Σαρλς Μισέλ, ενώ Πρόεδρος της Κεντρικής Τράπεζας η Γαλλίδα Κριστίν Λαγκάρτ, που μέχρι τώρα ήταν Διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι θα βρίσκονται στις κύριες θέσεις μόνο «κεντρώοι». Η Ούρσουλα Φον Λέιντενκαι η Κριστίν Λαγκάρντ ανήκουν στο ΕΛΚ. Ο Τζόζεπ Μπόρελ και ο Νταβίντ Μαρία Σασόλι είναι Σοσιαλιστές και ο Τσαρλς Μισέλ είναι Δημοκρατικός. Οι Πράσινοι, παρόλο που είχαν ανεβασμένα ποσοστά στις φετινές Ευρωεκλογές, δεν θα εκπροσωπούνται σε κάποια σημαντική θέση, όπως και οι Συντηρητικοί. Επίσης, ο ελιτισμός της Ένωσης αποδεικνύεται από το γεγονός ότι για άλλη μια φορά, θα βρίσκονται στο τιμόνι της υποψήφιοι από παραδοσιακές χώρες-μέλη της. Για ακόμα μια φορά αγνοούνται οι πιο αδύναμες χώρες.
Ο νέος Πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου και πρώην δημοσιογράφος, Νταβίντ Μαρία Σασόλι, είναι επίσης μέλος του κόμματοςPartitoDemocraticoτης Ιταλίας. Ο κ. Σασόλι εκλέχθηκε κατά την δεύτερη μυστική ψηφοφορία με απόλυτη πλειοψηφία των 345 ψήφων αφού την υποψηφιότητά του στήριξαν οι ομάδες του ΕΛΚ και των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών, όπως και κάποιοι άλλοι Ευρωβουλευτές από τις ομάδες Πρασίνων ή και Συντηρητικών. Κατά την προηγούμενη πενταετία διετέλεσε αντιπρόεδρος του ΕΚ. Στην πρώτη ψηφοφορία ο κ. Σασόλι εξέλαβε 325 θετικές ψήφους. Νέοι αντιπρόεδροι του ΕΚ αποτελούν ο κ. Φρανς Τίμμερμαν και η κ. Μάργκαρετ Βέσταγκερ. Ο Πρόεδρος του ΕΚ θα συντονίζει τις εργασίες του Ευρωκοινοβουλίου και θα υπογράφει τον προϋπολογισμό της ΕΕ μετά από έγκριση του ΕΚ. Επίσης, θα εκπροσωπεί το ΕΚ προς τα έξω και στις σχέσεις του με άλλα θεσμικά όργανα της ΕΕ.
Στην πρώτη του ομιλία ως Πρόεδρος του ΕΚ, ο κ. Σασόλι έστρεψε τα πυρά του έμμεσα κατά της ιταλικής κυβέρνησης και κάλεσε τους Ευρωπαίους να αντισταθούν στις πολιτικές του παρελθόντος, μιλώντας για τον «ιό που προσβάλλει τις χώρες μας». Επίσης, με την αρχική ομιλία του έχει δώσει τα πρώτα ψήγματα για την υλοποίηση της Ευρωπαϊκής ενοποίησης, αφού δήλωσε ότι «οι χώρες της ΕΕ πρέπει να μεταφέρουν περισσότερες εξουσίες στην ηγεσία της». Ο Ματέο Σαλβίνι, που είναι αντιπρόεδρος της ιταλικής κυβέρνησης και Υπουργός Εσωτερικών της Ιταλίας, απάντησε στον κ. Σασόλι αναφέροντας του ότι δεν είναι δημοκρατικόνα επιτίθεται έμμεσα στην κυβέρνηση του λαού που τον εξέλεξε.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο κ. Σασόλι δεν αποτελούσε την εισήγηση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, αφού από το ΕΣ προτάθηκε ο Βούλγαρος πρώην πρωθυπουργός, Σεργκέι Στάνισεφ,που παραιτήθηκε τελικά από τη διεκδίκηση λόγω του γεγονότος ότι δεν είχε την απαραίτητη στήριξη στο ΕΚ για να εκλεγεί.Αυτό καταδεικνύει και τη δυσαρέσκεια του ΕΚ για το γεγονός ότι παραμερίστηκε η γνώμη του. Αυτό οφείλεται και στο γεγονός ότι οι δύο μεγάλες Ευρωομάδες, ΕΛΚ και Σοσιαλιστές, δεν κατέχουν πλέον την πλειοψηφία. Οι 336 εκ των 751 εδρώνκατέχονται τώρα από τις εν λόγω Ευρωομάδες, ενώ την προηγούμενη πενταετία αριθμούσαν 404, εξασφαλίζοντας έτσι την απόλυτη πλειοψηφία. Τα προβλήματα στη συμμαχία αυτή δεν είναι μόνο πολιτικά, αλλά και γεωγραφικά. Αναμενόμενο για το ΕΛΚ, καθώς κατέχει πολύ λίγες έδρες από Γαλλία και Ιταλία αναλογικά με τις σημαντικές θέσεις που λαμβάνουν διαχρονικά υποψήφιοι από τις δύο χώρες. Οι Σοσιαλιστές από την άλλη δεν έχουν ιδιαίτερη στήριξη από Γαλλία και Γερμανία.
Οποιοσδήποτε δεν είχε αντιληφθεί το γεγονός ότι ο κόσμος έχει πλέον βαρεθεί τις παραδοσιακές πολιτικές λιτότητας του παλαιοκομματικού συστήματος από τις εκλογές Μαΐου, πρέπει να το αντιληφθεί τώρα. Ο κόσμος επιζητά κάποια αλλαγή και θα προσπαθεί να την επιτύχει καταφεύγοντας πολλές φορές σε άκαρπες λύσεις. Παρόλα αυτά, τα τεράστια ποσοστά αποχής, η «σνομπαρία» προς τις Ευρωεκλογές και η αποστροφή προς τον παλαιοκομματισμό θα έπρεπε να προβληματίσει ακράδαντα τους αρμόδιους φορείς της ΕΕ. Ο ελιτισμός και η στήριξη δήθεν νεοφιλελεύθερων και ενδοτικών πολιτικών που οδήγησαν και θα συνεχίσουν να οδηγούν τον λαό στην οικονομική και ηθική εξαθλίωση δεν πρόκειται ποτέ να αποτελέσουν λύση σε κανένα πρόβλημα.
Οι νέοι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν να αντιμετωπίσουν σωρεία προβλημάτων που χρήζουν άμεσα λύσης, όπως το μεταναστευτικό ζήτημα, η οικονομική κρίση που μαστίζει τις χώρες της και κυρίως τον Ευρωπαϊκό Νότο, αλλά και τον παραδοσιακό ελιτισμό της Ένωσης που ευνοεί συγκεκριμένες χώρες έναντι των άλλων. Δυστυχώς όμως, είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί το ζήτημα από ανθρώπους που η πολιτική τους σταδιοδρομία δείχνει ότι επικροτούν τον τρόπο λειτουργίας της ΕΕ. Η ΕΕ χρειάζεται νέες ιδέες και σίγουρα χρειάζεται αλλαγή πλεύσης, ούτως ώστε να μεταστραφούν οι αντιλαϊκές πολιτικές που κυριαρχούν σε αυτήν.
Γραφείο Τύπου
Π.Ε.Ο.Φ Θεσσαλονίκης
