Ολοκληρώθηκε για ακόμα μια χρονιά το καθιερωμένο τριήμερο των αντικατοχικών μας εκδηλώσεων, με αφορμή την επέτειο της παράνομης ανακήρυξης του ψευδοκράτους, στις 15 Νοεμβρίου 1983.
Πρόκειται για τις μόνες αντικατοχικές εκδηλώσεις στην πόλη της Θεσσαλονίκης, που υλοποιούνται με πλαίσιο αντιομοσπονδιακό και αυτόνομο, κάτι που τις καθιστά τις μοναδικές πραγματικές αντικατοχικές. Από τη στιγμή που διοργανώνονται αντικατοχικές εκδηλώσεις με ομοσπονδιακό πλαίσιο, παύουν να είναι αντικατοχικές. Η Ομοσπονδία οδηγεί στην τουρκοποίηση του νησιού μας. Επομένως, γίνεται εύκολα κατανοητό πως σκοπός των αντικατοχικών εκδηλώσεων δεν είναι η προώθηση κομματικών θέσεων και συμφερόντων, όπως είναι η Ομοσπονδία, η οποία νομιμοποιεί το ψευδοκράτος και όλα τα εγκλήματα πολέμου της Τουρκίας, αλλά η καταδίκη της βάρβαρης εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής, καθώς και της παράνομης μονομερούς ανακήρυξης του ψευδοκράτους. Γι’ αυτό εμείς, συνεχίζουμε εδώ και σαράντα πέντε χρόνια, από την ημέρα ίδρυσης της παράταξής μας, να πολεμούμε κόντρα στη διχοτόμηση και κόντρα στους ανέμους με την απεργία πείνας και τις υπόλοιπες δράσεις του τριημέρου μας.
Το τριήμερο ξεκίνησε, λοιπόν, το βράδυ της 12ης Νοεμβρίου, με την ανάρτηση πανό σε κεντρικά σημεία της Θεσσαλονίκης, στα οποία αναγράφονταν τα συνθήματα: «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ», «ΕΞΩ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ» και «ΤΟ ΨΕΥΔΟΚΡΑΤΟΣ ΣΑΣ Η ΜΙΣΗ ΜΑΣ ΠΑΤΡΙΔΑ». Το πρωί της 13ης Νοεμβρίου φτάσαμε έξω από το τουρκικό προξενείο και στήσαμε αντίσκηνο, πινακίδες, έκθεση φωτογραφίας, τραπεζάκια με φυλλάδια και περιοδικά για την ενημέρωση του κόσμου και υψώσαμε την Ενωτική σημαία, καθώς και τις σημαίες της Ελλάδος, της Βορείου Ηπείρου και των Αρμενίων. Οι φωτογραφίες και οι πινακίδες απεικόνιζαν στιγμιότυπα από την τουρκική εισβολή, την προσφυγιά, τους αγνοούμενους, τις πολιτιστικές καταστροφές και τις πρόσφατες θηριωδίες των Τούρκων, όπως τις δολοφονίες των Σολωμού Σολωμού, Τάσου Ισαάκ, Θεόφιλου Γεωργιάδη και εθνοφρουρών στην πράσινη γραμμή.
Στις 12:00 το μεσημέρι ξεκίνησε η καθιερωμένη 48ωρη συμβολική απεργία πείνας και η εκστρατεία ενημέρωσης των περαστικών Κυπρίων και Ελλαδιτών. Η απεργία πείνας γίνεται κάθε χρόνο από την Π.Ε.Ο.Φ, εδώ και 36 έτη. Σημειώνεται ότι τα πρώτα χρόνια γινόταν από ολόκληρη την ΕΦΕΚΘ, ωστόσο η παράταξή μας κατέληξε να είναι η μόνη που την συνεχίζει. Επίσης, η απεργία γίνεται συμβολικά, εφόσον απεργία πείνας πραγματοποιείτο και στα κρατητήρια των βάρβαρων Βρετανών, όταν ένας αγωνιστής ξεψυχούσε στην κρεμάλα ή μέσω των φρικτών βασανιστηρίων. Το συμβολικό της κίνησης σχετιζόταν με το ότι ήθελαν να προβάλλουν με την απεργία τη διαμαρτυρία τους, αλλά να συνεχίσουν να βρίσκονται εν ζωή, ούτως ώστε να συνεχίσουν τον Αγώνα του νεκρού συναγωνιστή τους. Επιπλέον, ως θεσμός, η απεργία πείνας αποτελεί ανέκαθεν, παγκοσμίως έναν ισχυρότερο τρόπο ένδειξης εναντίωσης, ο οποίος καταφέρνει να δημιουργεί μεγαλύτερες πιέσεις.
Όσον αφορά την εκστρατεία ενημέρωσης, αυτή αποτελεί πρωταρχικό στόχο και το κύριο μέσο του αγώνα της Π.Ε.Ο.Φ. Στις μέρες μας είναι απαραίτητη η αφύπνιση των πολιτών σχετικά με εθνικά ζητήματα, σε μια εποχή στην οποία επικρατεί ο διεθνισμός και θεωρείται έγκλημα η ενασχόληση με την πατρίδα. Ταυτόχρονα, είναι γεγονός ότι στις σύγχρονες συνειδήσεις, ιδίως των νέων, επικρατεί γενικότερα η αλλοτρίωση, η αδιαφορία, η ημιμάθεια, ο υλισμός και ο ατομικισμός. Η διαφώτιση που πραγματοποιούμε, λοιπόν, αφορά την κατάσταση στο Κυπριακό, την εισβολή και την κατοχή, την παράνομη ανακήρυξη του ψευδοκράτους, καθώς και την εναντίωση μας στην επαίσχυντη λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Πέραν της ενημέρωσης στην Αγίου Δημητρίου, μεταβήκαμε και στον Λευκό Πύργο, όπου τοποθετήθηκε φέτος για πρώτη φορά τραπέζι με ενημερωτικά φυλλάδια και περιοδικά, με σκοπό την ενημέρωση περισσότερων συνανθρώπων μας.
Με τη δύση του ήλιου η ενημέρωση τερματιζόταν και μαζευόμασταν γύρω από τη φωτιά, απέναντι από το προξενείο της ντροπής, τραγουδούσαμε αντικατοχικά τραγούδια και συζητούσαμε σχετικά με τη δράση μας, την κατεχόμενη γη μας και μοιραζόμασταν τους προβληματισμούς μας με τους συναγωνιστές μας και έτσι η πείνα και η κούραση δεν μας απασχολούσαν. Κανένας δεν έκανε παράπονο, αφού είχε κατά νου τους σκοπούς για τους οποίους ήμασταν εκεί, οι οποίοι ήταν κοινοί. Ο αγώνας του κάθε ενός προσωπικά ήταν μηδαμινός μπροστά σε αυτούς των προγόνων μας. Ο αγώνας μας ως σύνολο όμως, ήταν σημαντικός και τεράστιος, ιδίως ας λάβουμε υπόψη την προαναφερθείσα πραγματικότητα που βιώνουμε στην Ελλάδα και την Κύπρο, σχετικά με τις συνειδήσεις των συμπολιτών μας.
Ξημέρωσε η 14η Νοεμβρίου, δεύτερη μέρα του τριημέρου. Ξεκίνησε η ενημέρωση από το πρωί. Όλοι δυνατοί και αποφασισμένοι να διαδώσουν την αλήθεια για την Κύπρο μας. Όλη η μέρα συνέχισε έτσι, δυναμικά. Το βράδυ, στις 12:00 ακριβώς, όταν γύριζε η μέρα, μαζευτήκαμε όλοι απέναντι από το προξενείο της Τουρκίας και νιώθαμε πως στεκόμαστε λίγα μέτρα μακριά από τα οδοφράγματα στην Κύπρο μας, απέναντι από τα σκλαβωμένα χωριά μας. Νιώθαμε τις φωνές μας να αντηχούν από τη Θεσσαλονίκη μέχρι την Κορυτσά, μέχρι το Καρπάσι και τον Πόντο, διαλαλώντας πως ΔΕΝ ΞΕΧΑΣΑΜΕ, είμαστε εδώ και αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας, για το ελληνικό νησί μας. Φωνάξαμε αντικατοχικά συνθήματα απέναντι από τον κατακτητή και κλείσαμε με τον ιερό Εθνικό μας Ύμνο. Έπειτα, μαζευτήκαμε ξανά γύρω από τη φωτιά και ξεκίνησαν συζητήσεις, ιστορίες και τραγούδια. Ο ένας έπαιρνε δύναμη από τον άλλον δίπλα του και έτσι πάλι οι δυσκολίες σβήστηκαν από τον νου κάθε συναγωνιστή μας και στη σκέψη μας βρίσκονταν μόνο η προσφυγιά, η Λευτεριά και η Επιστροφή.
Ξημέρωσε η μέρα της μαύρης επετείου. Μαζέψαμε όλα τα πράγματα που ήταν στημένα στον χώρο της απεργίας και μέχρι τις 12:00 το μεσημέρι τερματίστηκε η απεργία πείνας. Κανένας, όμως, δεν μετάνιωνε. Τι κι αν πεινάσαμε για δύο μέρες. Άλλοι πεινούσαν μήνες πάνω στα βουνά, άλλοι χτυπήθηκαν, σκοτώθηκαν και βασανίστηκαν για χάρη του ελληνισμού και της ύψιστης αρετής της Ελευθερίας.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού Αγίου Γρηγορίου Παλαμά έναντι της Μητρόπολης με ομιλητή τον Αντιπρόεδρο του «Πανελληνίου Συνδέσμου Αγωνιστών Κύπρου 1974», Βετεράνο του πολέμου της Κύπρου του 1974 και συγγραφέα του βιβλίου «Οι ένοχοι», κύριο Νικόλαο Αργυρόπουλο, ο οποίος ανέλυσε το θέμα: «Το μεγάλο μας «ΟΧΙ» στον εκτουρκισμό της Κύπρου μας». Με το τέλος της εκδήλωσης, ξεκίνησε η πορεία προς το τουρκικό προξενείο.
Όλοι μαζί οι συναγωνιστές, φίλοι και άλλοι συμπατριώτες μας, φοιτητές και μεγαλύτεροι σε ηλικία, Ελλαδίτες και Κύπριοι, περπατούσαμε και φωνάζαμε για το δίκιο μας. Αντηχούσαν οι φωνές μας πέρα από το αστυνομικό μπλόκο, και το θωρακισμένο προξενείο, σε ολόκληρο τον κόσμο, έτσι ώστε κάθε λαός που βασανίζεται στη σκλαβιά να μας ακούσει. Κάθε πρόσφυγας και κάθε αδικημένος να πάρει δύναμη από τις φωνές μας και να ξεκινήσει ή να συνεχίσει με περίσσιο πείσμα τον αγώνα του.
Ακολούθως, άναψε η φλόγα του «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ» και τότε πεισμώσαμε περισσότερο κι εμείς, όσο οι φλόγες σιγόκαιγαν και μας θύμιζαν τη φωτιά μέσα μας που καίει για την Ελλάδα. Εκείνη τη στιγμή είχε γίνει πυρκαγιά έτοιμη να κατασπαράξει όποιον στεκόταν εμπόδιο στον δρόμο προς την επιστροφή και να κάψει οποιουσδήποτε σχεδιασμούς ξεπουλούν την πατρίδα μας. Έπειτα, καταθέσαμε το ψήφισμά μας κατά της κατοχής πάνω σε ένα δέντρο απέναντι από το προξενείο, εφόσον δεν μας επέτρεψαν να το τοποθετήσουμε στην πόρτα του προξενείου. Τέλος, υψώσαμε τις σημαίες μας ψηλά στον ουρανό και ψάλλαμε δυνατά και περήφανα τον Εθνικό μας Ύμνο.
Τέτοιες μέρες, οι νέοι του τόπου θα έπρεπε να είμαστε όλοι στους δρόμους. Στους δρόμους όπου γίνονται οι αληθινοί αγώνες. Θα έπρεπε να κάνουμε όλοι το αυτονόητο, το ελάχιστο, το απαραίτητο για την κινητοποίηση των φοιτητών και όλων των συμπατριωτών μας, με σκοπό την καταδίκη των βαρβάρων. Δεν πρόκειται να επιτρέψουμε την αθώωση της Τουρκίας, δεν πρόκειται να επιτρέψουμε τον αφανισμό του Ελληνισμού στην Κύπρο. Αν όχι εμείς, τότε ποιοι θα διεκδικήσουν τη δική μας Ελευθερία; Επομένως, αυτό το τριήμερο περιλαμβάνει όλη την ουσία των αγώνων των ΠΕΟΦιτών. Εδώ και σαράντα εννέα χρόνια το νόημα είναι ένα, να ακούσουν οι εμπόροι πως Λογαριάσανε λάθος. Ο αγώνας για επιστροφή συνεχίζεται και είναι ενταγμένος στην καθημερινότητά μας.
Γραφείο Τύπου
Π.Ε.Ο.Φ Θεσσαλονίκης
