Λίγες μέρες πριν ο κυπριακός λαός είχε κατακλειστεί από συναισθήματα φόβου και ανησυχίας για τυχόν νέο πόλεμο από την Τουρκία. Θέμα συζήτησης στα Μ.Μ.Ε και στις προσωπικές συνομιλίες ήταν οι επόμενες κινήσεις της Τουρκίας και η ουδετερότητα των δυνατών της γης. Ξαφνικά η ανησυχία μας μετατράπηκε σε απώλεια μνήμης; Τι ακριβώς έγινε και γιατί; Είναι άξιο απορίας το πώς ο κυπριακός λαός σταματά να ασχολείται με τόσο φλέγον θέμα που λέγεται Τουρκία ή καλύτερα Ερντογάν μόνο και μόνο επειδή δεν αναφέρουν κάτι οι δημοσιογράφοι στις ειδήσεις των 8! Είναι αληθινά τραγικό το πόσο πολύ εξαρτιόμαστε από τα Μ.Μ.Ε και το πόσο λίγο ενδιαφερόμαστε να αναζητήσουμε την πραγματική αλήθεια μόνοι μας.
Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι μία και μάλιστα είναι σκληρή και ούτε ο χρόνος μα ούτε η σιωπή των Μ.Μ.Ε μπορούν να την σβήσουν. Η αλήθεια είναι ότι μέχρι και σήμερα, το έτος 2018, η μισή Κύπρος βρίσκεται υπό την κατοχή των Τούρκων κατακτητών, πολλοί από τους αγνοουμένους μας δεν έχουν ακόμη βρεθεί και ο πόνος των οικογενειών τους παραμένει ασήκωτος κι αβάσταχτος. «Με σκέψη ματωμένη μια μάνα περιμένει την είδηση πως το παιδί της ζει. Με μάτια απελπισμένα κοιτώντας τα χαμένα ελπίζει πριν πεθάνει να το δει. Είναι ο γυρισμός ενός παιδιού χαμένου κρατεί της μάνας του αγνοουμένου τραγούδι και λυγμός ανθρώπου απελπισμένου το διν της μάνας του αγνοουμένου.» Οι μάνες τους κάθονται ακόμα σκυφτές και περιμένουν, κάθονται μόνες και πονούν. «Κράτα μανούλα μου ψηλά, ψηλά την κεφαλή σου. Θα ΄ρθει μας και η ξαστεριά θα ΄ρθει μας και η Λευτεριά… Μανούλα μου κρατήσου.»
Δεν μπορούμε να δεχτούμε άλλη αδικία. Δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι οι ΜΑΝΕΣ αυτές περιμένουν άδικα την λύτρωση των παλικαριών τους, τη λύτρωση τους. Δεν δεχόμαστε να πέσουμε εκούσια στα χέρια των βαρβάρων. Οι ματωμένες μας ψυχές κτυπούν γρήγορα και δυνατά καθώς βλέπουν ότι παραιτηθήκαμε, ότι προδίδουμε καθημερινά τους εαυτούς μας, τους ήρωες μας, τις μάνες τους, την πατρίδα μας. ΟΧΙ! ΟΧΙ ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΠΡΟΔΩΣΟΥΜΕ ΕΛΕΥΤΕΡΙΑ!
«Ελευτεριά για σένα χάνομαι μα θα `ρθουν πίσω μου άλλοι
Στρατοί οι γιοι μου και τ’ αγγόνια μου και θα σε λευτερώσουν
Μην κλαις κυρά κι εγώ θ’ αναστηθώ και θα σ’ αρπάξω πάλε
Θα σπω τις αλυσίδες της σκλαβιάς θα καταλύω τα κάστρα
Λίγοι είμαστε κι αλίμονο στη γης αν ξοφληθεί η γενιά μας
Στρατοί οι γιοι μου και τ’ αγγόνια μου και θα σε λευτερώσουν»
Είναι τόσο σημαντικό να διατηρήσουμε την ταυτότητα μας! Να μάθουμε την ιστορία μας και να τιμήσουμε τους αγώνες και τους ήρωες μας! Μόνο αν ξέρουμε θα μπορέσουμε να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας! Μόνο αν καταλάβουμε τη δύναμη που έχει ο λαός μας, τη δύναμη που κρύβουμε στις ελληνικές μας ψυχές θα μπορέσουμε να σταθούμε στο ύψος μας. Τέρμα το μοιρολόι και ο φόβος. Τέρμα η ανέχεια, τέλος στην αδικία, τέλος στο ξεπούλημα της πατρίδας μας και τέρμα στις απάνθρωπες και άδικες λύσεις που μοναδικό σκοπό έχουν την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και του ελληνισμού μας.
«Τώρα μου ζητάτε τα υπάρχω μου
ως και την ψυχή μου που ‘χω πάνω μου
Δεν θα μου τα πάρεις ούτε από τον τάφο μου
Μα εγώ είμαι Έλληνας δεν θα πεθάνω
υπήρξα άρχοντας στον κόσμο επάνω»
Κι αν μας ζητάνε να τα παρατήσουμε, εμείς θα προσπαθούμε περισσότερο.
Κι αν μας ζητάνε να ξεχάσουμε, εμείς θα θυμόμαστε για πάντα.
Κι αν μας ζητάνε να ξεχάσουμε την καταγωγή και την πίστη μας, εμείς θα τα τιμούμε με ευλάβεια.
Κι αν μας ζητάνε να τους δώσουμε τα σπίτια μας, εμείς θα τους τραγουδούμε:
«Το σπίτι μου, εν ο δικός μου αναπαμός,
το σπίτι μου, εν μες στη νύχτα ο καμός.
Τα πρώτα λόγια μου, το πρώτο κλάμα τζι η ευτζή,
της μάνας μου η αγκαλιά τζι ένα κρυφό φιλί.
Το σπίτι μου, εν το παλάτι τζι ο ουρανός,
κάθε κομμάτι του για τον καθένα θησαυρός.
Μες την αυλή του, το πρώτο γέλιο τζι η χαρά
τζι η κάθε γλάστρα του, μες την ψυσσιή μια μυρωθκιά.»
Στο χέρι μας είναι να βάλουμε το κλειδί μας στην πόρτα που μας ανάγκασαν να αφήσουμε πίσω.
Γραφείο Τύπου
Π.Ε.Ο.Φ Θεσσαλονίκης
