Αύγουστος 1996. Η Κυπριακή Ομοσπονδία Μοτοσικλετιστών διοργανώνει μεγάλη πανευρωπαϊκή πορεία, η οποία ξεκινά από το Βερολίνο με προορισμό την Κερύνεια. Οι μοτοσικλετιστές, με τον αέρα Ελευθερίας που τους διακατέχει, θέλουν να περάσουν σε όλη την Ευρώπη το μήνυμα για ελευθερία διακίνησης και να προβάλουν παντού το Κυπριακό Πρόβλημα. Περνώντας λοιπόν, από πολλές χώρες της Ευρώπης, με τη συνοδεία ξένων μοτοσικλετιστών που συμμετείχαν στηρίζοντας την όλη προσπάθεια, φτάνουν στις 11 Αυγούστου στο λιμάνι της Λεμεσού. Εκεί, ενώνονται με τους υπόλοιπους μοτοσικλετιστές και ξεκινούν για το Λευκόθεο, όπου θα πραγματοποιείτο εκδήλωση και στη συνέχεια πορεία προς την Κερύνεια.
Μια πορεία όμως που δεν ήταν γραφτό να πραγματοποιηθεί. Η κυβέρνηση σε συνεργασία με την αστυνομία κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να τη σταματήσουν. Όπως ισχυρίζονταν, η επικινδυνότητα ήταν μεγάλη και θα εκτίθετο το κράτος σε μεγάλο κίνδυνο. Μετά από συζητήσεις και διαπραγματεύσεις, ο τότε πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Γλαύκος Κληρίδης, πείθει την ηγεσία των Μοτοσικλετιστών πως δεν πρέπει να ολοκληρώσουν το σχέδιό τους.
Η πορεία ματαιώθηκε, το μακελειό όμως έγινε. Εξοργισμένοι οι μοτοσικλετιστές στο άκουσμα των νέων, ξεκινούν κατά ομάδες, άλλοι προς το Προεδρικό Μέγαρο να διαμαρτυρηθούν και άλλοι προς το οδόφραγμα. Φτάνοντας στο οδόφραγμα, τους «υποδέχτηκαν» οργανωμένες ομάδες Γκρίζων Λύκων, που τους έστησαν καρτέρι θανάτου. Ο Τάσος Ισαάκ, βλέποντας την έκβαση των γεγονότων, ξεκίνησε να πάει στο οδόφραγμα και όταν φίλοι και συγγενείς προσπάθησαν να τον αποτρέψουν τους απάντησε πως θα πήγαινε, γιατί το Κυπριακό Πρόβλημα δεν είναι μόνο για τους πρόσφυγες αλλά αφορά ολόκληρη την Κύπρο.
Οι Τούρκοι, με δόλο περικύκλωσαν τους διαδηλωτές και άρχισαν να εκτελούν το έργο που τους είχε ανατεθεί. Μερικοί διαδηλωτές εγκλωβίστηκαν μπροστά από τα συρματοπλέγματα. Οι Γκρίζοι Λύκοι, αδίστακτοι και απάνθρωποι, διψούσαν για ελληνικό αίμα. Ο Τάσος Ισαάκ στην προσπάθειά του να βοηθήσει έναν άλλο Κύπριο τον οποίο χτυπούσαν οι Τούρκοι, έπεσε στα χέρια τους. Οι Τούρκοι τον χτυπούσαν με τα χέρια, τα πόδια, με λοστούς και πέτρες, στο σώμα αλλά περισσότερο στο κεφάλι και στο πρόσωπο σαν λυσσασμένα σκυλιά. Δολοφόνησαν τον Τάσο Ισαάκ αφήνοντας έκπληκτη τη διεθνή κοινότητα, αποτροπιασμένο το πανελλήνιο και ορφανή την μονάκριβη κορούλα του, Αναστασία, που ακόμη δεν είχε δει το φως του ήλιου. Ενώ οι διαδηλωτές προσπαθούσαν απεγνωσμένα να γλυτώσουν από τα δολοφονικά χτυπήματα των Γκρίζων Λύκων, κάπου πιο πέρα, ο Τάσος άφηνε την τελευταία του πνοή στα βάρβαρα χέρια των λυσσασμένων δολοφόνων.
Ένας ωραίος Έλληνας που δε λογάριαζε τον θάνατο έδωσε τη ζωή του, γιατί δεν άντεχε στην ιδέα μιας σκλαβωμένης πατρίδας. Ένας ωραίος μοτοσικλετιστής, ο οποίος ζητούσε τα αυτονόητα, ζητούσε Ελευθερία.
Χαρακτηριστικά για την ανδρεία του ήταν τα λόγια του διοικητή του, όταν ο 18χρονος τότε Τάσος, μπήκε στην πράσινη γραμμή και κατέβασε τη σημαία της ντροπής από τουρκικό φυλάκιο. «Αν είχα χίλιους σαν και δαύτον. Τέτοιους άντρες θέλω. Είσαι δυνατός και παλικάρι, 30 Τάσους να είχε η Κύπρος, δε θα τολμούσε να πατήσει ούτε ένας Τούρκος σε τούτο το νησί.»
Όντως, 30 Τάσους να είχαμε…Δεν ξεχνούμε.
Ήταν γραμμένο στη μπλούζα του
ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ
Γραφείο Τύπου
Π.Ε.Ο.Φ Θεσσαλονίκης
