Πέρασαν δέκα ολόκληρα χρόνια από τότε που ακούστηκε σε δρόμο της Λευκωσίας σύνθημα υπέρ της παραίτησης της κυβέρνησης. Οι διαφορές όμως ανάμεσα στις λαϊκές πορείες του 2011 και στις «ταξικές» του 2021, πλανούνται αγεφύρωτες. Η λαϊκή οργή που γέμισε ασφυκτικά τους δρόμους της πρωτεύουσας το καλοκαίρι του 2011, διαμαρτυρόμενη για την κυβερνητική ανικανότητα και τον θάνατο δεκατριών Ανδρών, δεν μπορεί να αντιστοιχηθεί σε καμία περίπτωση με τις πορείες των δύο τελευταίων Σαββάτων.
Αλήθεια, πόσης παιδείας στερείται τούτος ο τόπος για να θεωρείται αντιφασιστικό το να αποκλείεται όποιος δεν είναι άθεος, «αναρχικός» και τα συναφή; Θεωρείται το σύστημα ολικά διεφθαρμένο, αλλά τη διαφθορά την υπόκεινται μόνο οι «αντιεξουσιαστές»; Παράλληλα, ο σουρεαλισμός της διαμαρτυρίας είναι πιο εμφανής και από τους υποκινητές της. «Η αλληλεγγύη είναι το όπλο των λαών», κατά τα αλλά όμως είναι ανεπιθύμητος κάθε μη «αριστερός», αριστερίζων κτλ κτλ. Οι «προκηρύξεις» στα μέσα μαζικής ενημέρωσης αναφέρονταν σε διαμαρτυρία ενάντια στη διαφθορά. Οι ζωντανές μεταδόσεις σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης έδειξαν μια «δικοινοτική πορεία», της οποίας το πανό ανέγραφε συνθήματα στα Ελληνικά και στα Τούρκικα.
Ποιοι ήταν τελικά οι ωφελημένοι και ποιοι οι ζημιωμένοι της διαμαρτυρίας; Κατάφερε ο λαός να συσπειρωθεί ενάντια στο αποσυνθεμένο σύστημα; Κατάφερε ο λαός να ορθώσει τη φωνή του ενάντια σε μια κυβέρνηση που επιεικώς μπορεί να χαρακτηριστεί αντιλαϊκή; Ξύπνησε αυτή η διαμαρτυρία, έστω και έναν πολίτη, ο οποίος θα ψηφίσει τους ίδιους ολετήρες τον Μάη; Σε καμία περίπτωση.
Η διαμαρτυρία δίχασε ακόμη περισσότερο τον λαό μας. Ξύπνησε τα αισθήματα μίσους που τρέφουν οι δύο πόλοι ο ένας για τον άλλον. Συσπείρωσε την κομματική μάζα που περιστοιχίζει το προεδρικό, σκοτώνοντας κάθε ελπίδα για κριτική ψήφο στις επικείμενες βουλευτικές εκλογές. Βοήθησε στο να ξεχαστεί το μακρύ χέρι που έχωσε το ΑΚΕΛ στα σκάνδαλα, δίδοντάς του ελπίδες για αύξηση των ποσοστών του.
Και στη μέση, μία μερίδα νέων που παρακολουθεί εμβρόντητη, τους κάπηλους αυτού του τόπου, να μουμιοποιούν το μέλλον μας. Δεν είμαστε και εμείς κατά της διαφθοράς; Είμαστε. Αλλά φοράμε και Σταυρό στο στήθος. Ίσως οι διοργανωτές τον θεωρήσουν θρησκευτικό σύμβολο και είναι ανεπιθύμητος ο φέρων αυτόν. Δεν είμαστε και εμείς άνθρωποι με το ίδιο εισόδημα με τους «αντικαπιταλιστές» διαδηλωτές; Είμαστε, αλλά δεν αποδεχόμαστε συνθήματα που υπονοούν μια δικοινοτικότητα γιατί στην Κύπρο δεν υπάρχει δικοινοτικό πρόβλημα. Υπάρχει ο εισβολέας και κατακτητής Τούρκος.
Πώς να αλλάξει αυτός ο τόπος όταν ο κάθε ένας θεωρεί τον εαυτό του ως τον μόνο αδικημένο; Πώς να αλλάξει αυτός ο τόπος όταν χρωματίζουμε με «φόβο και πάθος» αυτή την αλλαγή; Ε λοιπόν εμείς, σαν τον Σεφέρη (παραφράζοντας τα λόγια του), είμαστε άνθρωποι χωρίς κανένα απολύτως πολιτικό δεσμό. Μιλούμε χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Δεν μας λείπει το πάθος για αυτό που κάνουμε. Απουσιάζουν όμως από εμάς, εμφύλια πάθη που σπέρνουν οι μεν και θερίζουν οι δε.
Γραφείο Τύπου
Π.Ε.Ο.Φ Θεσσαλονίκης
