Την «έντονη καταδίκη» της ΕΕ για τα «μονομερή βήματα της Τουρκίας και τις απαράδεκτες ανακοινώσεις» του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και του Ερσίν Τατάρ στις 20 Ιουλίου εξέφρασε με ανακοίνωσή του εκ μέρους της ΕΕ, ο Ζοζέπ Μπορέλ.
Παράλληλα, ο ύπατος εκπρόσωπος της ΕΕ, επανέλαβε ότι οι αρμόδιοι υπουργοί θα αξιολογήσουν την κατάσταση, τονίζοντας ότι στις 25 Μαρτίου οι ηγέτες των κρατών-μελών είχαν εκφράσει την αποφασιστικότητα της ΕΕ «σε περίπτωση ανανεωμένων προκλήσεων και μονομερών ενεργειών κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου, να χρησιμοποιήσει τα μέσα και τις επιλογές που έχει στη διάθεσή της για την υπεράσπιση των συμφερόντων και των συμφερόντων των κρατών μελών της, καθώς και για τη διατήρηση της περιφερειακής σταθερότητας».
Η ΕΕ εξακολουθεί να καθοδηγείται από τα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών σχετικά με τα Βαρώσια, ιδίως το ψήφισμα 550 (1984) και το ψήφισμα 789 (1992), τα οποία θεωρούν απαράδεκτες τις προσπάθειες να κατοικηθεί οποιοδήποτε μέρος των Βαρωσίων από ανθρώπους εκτός των κατοίκων της. Πέραν όμως του ότι απαγορεύουν στην Τουρκία κάθε προσπάθεια εποικισμού της Αμμοχώστου, τα ψηφίσματα αυτά ρυθμίζουν κι άλλα ζητήματα του Κυπριακού Προβλήματος, που είναι ενάντια στα συμφέροντα και στα δίκαια της Κύπρου. Συγκεκριμένα, στην παράγραφο 3 του ψηφίσματος 789 υιοθετείται η δέσμη ιδεών Γκάλι, που προβλέπει την εγκαθίδρυση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας στην Κύπρο, θέτοντας έτσι το Κυπριακό Πρόβλημα σε λανθασμένη βάση, αφού από πρόβλημα εισβολής και κατοχής από την Τουρκία, το υποβιβάζουν σε πρόβλημα μεταξύ δύο κοινοτήτων.
Παρά τα λεγόμενα του κ. Μπορέλ και των εκπροσώπων της ΕΕ, αντιλαμβανόμαστε ότι ουσιαστικά η τούρκικη προκλητικότητα και η απόφαση για το «άνοιγμα» της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου δεν έχει εκμηδενιστεί, ούτε έχει αποσυρθεί. Οι τουρκικές παραβιάσεις αντιτίθενται στα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας των ΗΕ, αγνοώντας τις αποφάσεις και τις «συμβολικές», καταδικαστικές ενέργειες της Ευρωπαϊκής Ένωσης για δήθεν κυρώσεις που θα πλήξουν τον κατακτητή.
Ίσως τα συμφέροντα και οι οικονομικές συναλλαγές ανάμεσα στην ΕΕ και την Τουρκία, που διαδραματίζονται στο παρασκήνιο, να έχουν πιο γερά θεμέλια από την εικόνα που προβάλει η ΕΕ για καταδίκη της Τουρκίας και του φερέφωνού της. Μια Ευρωπαϊκή Ένωση που ουσιαστικά δεν μπορεί να πλήξει και να τιμωρήσει πραγματικά τον κατακτητή ενός κράτους-μέλους της, μια ΕΕ που δεν έχει κανένα λόγο εμπιστοσύνης.
Και φυσικά, το πρόβλημα δεν έχει αφετηρία τη στάση της ΕΕ, αλλά το ίδιο το κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας, που δείχνει ανίκανο και αποδεκατισμένο και κυρίως μη διατεθειμένο να αντιδράσει. Μια Κυπριακή Δημοκρατία που δεν έμαθε από τα λάθη των προηγουμένων δεκαετιών, δεν ισχυροποίησε τις δυνάμεις ασφαλείας της και δεν δημιούργησε ουσιαστικά μια αξιόλογη στρατηγική και με πείσμα και θέληση να διεκδικήσει τη φωνή της. Ένα κράτος το οποίο για να διεκδικήσει την απελευθέρωσή του, οφείλει πρώτα το ίδιο να είναι ισχυρό από όλες τις απόψεις, έτσι ώστε να απαιτεί ισχυρές και ουσιαστικές ενέργειες από τους συμμάχους του. Δεν είναι δυνατόν να απαιτούμε από τη διεθνή κοινότητα να επιβάλλει κυρώσεις, την ίδια στιγμή που εμείς οι ίδιοι διαλαλούμε ότι μια ομοσπονδιακή λύση θα βασίζεται στις αρχές του Διεθνούς Δικαίου. Επομένως, οποιαδήποτε μέτρα μπορούν να εφαρμοστούν εις βάρος του τουρκικού κράτους, προϋποθέτουν την δική μας αποφασιστικότητα προς αυτή την πλευρά και επιβάλλεται να συνοδευτούν από την αλλαγή της δικής μας πολιτικής πορείας.
Γραφείο Τύπου
Π.Ε.Ο.Φ Θεσσαλονίκης
