Συμπληρώνονται σήμερα 50 ολόκληρα χρόνια, από τη μέρα που ο βάναυσος Αττίλας ολοκλήρωσε το έγκλημα κατά της Κύπρου και του λαού της, βεβηλώνοντας τα ιερά χώματά μας με την κατάληψη της Αμμοχώστου. Ζωντανεύουν σήμερα οι εφιαλτικές μνήμες, αφού ανήμερα της 14ης Αυγούστου, παραμονή της μεγάλης μέρας του Χριστιανισμού, της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, οι κατακτητές έφεραν εις πέρας το σχέδιο Αττίλας. Με την ελπίδα της επιστροφής, οι Βαρωσιώτες θυμούνται εκείνη την Τετάρτη που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, παίρνοντας ανυποψίαστοι τον μακρύ δρόμο της προσφυγιάς. Μέχρι τότε, ούτε που συνειδητοποιούσαν την έννοια της λέξης, ούτε που ήξεραν πως κλειδώνοντας το ξωπόρτι του σπιτιού τους, παίρνοντας μόνο το κλειδί, το ταξίδι τους προς το Νότο δεν θα ήταν σύντομο.
Η Αμμόχωστος, από το 1974 μέχρι και σήμερα, βρίσκεται πίσω από τα συρματοπλέγματα του κατοχικού στρατού. Μια πόλη-φάντασμα. Από τη ζωντάνια και την ευμάρεια, στην άλωση και στην καταστροφή. Τα σπίτια μας έγιναν έρμαιο των αποφάσεων των κατακτητών, εξαιτίας του συμβιβασμού και των κινήσεων «καλής θελήσεως» των κυβερνώντων μας. Έγιναν το προπύργιο της έμπρακτης συμβολής στις προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού και της «ελληνοτουρκικής φιλίας».
Οι βιαιοπραγίες των Τούρκων στρατιωτών ήταν πλέον γεγονός. Οι βιασμοί και οι δολοφονίες αμάχων ήταν καθημερινές, ακόμα και μικρών παιδιών που, αφού σκότωναν τους γονείς τους μπροστά στα μάτια τους, τα εκτελούσαν εν ψυχρώ. Έκαιγαν τα σπίτια, τα λεηλατούσαν, πετούσαν έξω τα γυναικόπαιδα και τα εκτελούσαν. Η Μεγαλόχαρη, παραμονή της κοιμήσεώς της, παρακολουθούσε δακρυσμένη την καταστροφή των εκκλησιών μας που παραμένουν μέχρι και σήμερα βουβές και αλειτούργητες, βεβηλωμένες και κουρσεμένες από τους βαρβάρους της Ανατολής. Η Κύπρος είχε μεταβληθεί σε ένα μέρος κατακρεουργημένων πτωμάτων. Ακόμα και αυτοί που παρέμειναν ζωντανοί είχαν νεκρώσει μέσα τους.
Από τότε, το 37% του εδάφους της Κύπρου παραμένει υπό κατοχή. Εκατοντάδες είναι αγνοούμενοι, χιλιάδες οι πρόσφυγες που στερούνται το δικαίωμα της επιστροφής στις πατρογονικές τους εστίες. Η Τουρκία, παρά τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας που απαιτούν την επιστροφή της πόλης στους νόμιμους κατοίκους της, παρά τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών που απαιτούν σεβασμό της κυριαρχίας, ελευθερίας και εδαφικής ακεραιότητας της Κύπρου, καταδικάζοντας την ανακήρυξη του ψευδοκράτους, παραμένει αδιάλλακτη. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκρινε ένοχη την Τουρκία για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όμως η Άγκυρα περιφρονεί και τις αποφάσεις της διεθνούς κοινότητας.
Από τη μαύρη εκείνη μέρα, το βόρειο τμήμα της Κύπρου μας είναι κατεχόμενο. Μια διαχωριστική γραμμή έκοψε την πρωτεύουσα στα δύο. Ήταν η ίδια γραμμή που έκοψε και τις καρδιές ολόκληρου του κυπριακού Ελληνισμού μετέπειτα. Και έτσι, η λέξη «προσφυγιά» ήρθε για να φτωχύνει το λεξιλόγιο όλων αργότερα. Όπως και η λέξη «καταυλισμός» και αργότερα «συνοικισμός», η λέξη «έποικοι» και έπειτα οι λέξεις «ομοσπονδία», «διζωνικότητα», «σχέδιο Ανάν», «εκ περιτροπής προεδρία» και «σταθμισμένη ψήφος», κατέκλυσαν την κυπριακή πολιτική σκηνή και από κινδυνολογίες έγιναν καθημερινότητα, ενώ εμείς από θύματα γίναμε θύτες. Ποιος ξέρει τι και μέχρι πότε θα φτωχαίνει το καθημερινό λεξιλόγιό μας, μέχρι να έρθει η ευλογημένη εκείνη μέρα της λύτρωσης και της επιστροφής. Ο χρόνος κυλά εναντίον μας, αφού με τη συνέχιση της κατοχής, ο λαός ξεχνά, οδηγείται στη λήθη και στην αμάθεια των γεγονότων. Όμως με τη γνώση, τη θέληση και τα ιδανικά που κληρονομήσαμε ως ιερή παρακαταθήκη από τους προγόνους μας, μπορούμε να ζωντανέψουμε την ελπίδα στον αγώνα για Απελευθέρωση στην ορθή βάση που περικλείει όλη τη δύναμη του «Δεν ξεχνώ».
«Αν λαχταράς τη λευτεριά σε ξένους μην ελπίζεις, μόνος σου πάρ’ την αν μπορείς αλλιώς δεν την αξίζεις»
Ο αγώνας για επιστροφή συνεχίζεται.
Γραφείο Τύπου
Π.Ε.Ο.Φ. Θεσσαλονίκης
