Η πρώτη γαλανόλευκη, με το λευκό σταυρό και το γαλανό φόντο, σχεδιάστηκε, υφάνθηκε, ευλογήθηκε και υψώθηκε στην Μονή Ευαγγελίστριας στη Σκιάθο το 1807, από τον ενδοξότερο οπλαρχηγό της Θεσσαλίας, τον Νικοτσάρα, τον καπετάνιο Γιάννη Στάθα και τον Όσιο Ηγούμενο της Μονής, Νήφωνα. Καθορίστηκε το 1822 μέχρι το 1978 από το Σύνταγμα Επιδαύρου  και είχε το Σταυρό ως σύμβολο της ορθόδοξης πίστης μας. Η Επίσημη σημαία του Ελληνικού κράτους καθιερώθηκε με νόμο στις 21 Δεκεμβρίου του 1978, η «ναυτική», αυτή με τις οριζόντιες λευκές και γαλάζιες γραμμές.

Η μπλε σημαία με το λευκό σταυρό στο κέντρο από το 1832 μέχρι το 1974, χρησιμοποιούνταν στο εσωτερικό της χώρας και η σημερινή σημαία στο εξωτερικό. Το γαλάζιο και το λευκό, συμβολίζουν το γαλάζιο της Ελληνικής θάλασσας και το λευκό των κυμάτων. Έχει πάνω της 9 οριζόντιες γραμμές, οι οποίες αντιστοιχούν στις 9 συλλαβές του συνθήματος της Ελληνικής Επανάστασης, «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ‘Η ΘΑΝΑΤΟΣ». Τέλος ο λευκός σταυρός συμβολίζει την  αφοσίωση των Ελλήνων στην Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη.

Η Ελληνική ιστορία είναι γεμάτη με περιστατικά αγωνιστών που έπεσαν για την προστασία της Ελληνικής Σημαίας, ούτως ώστε να κυματίζει περήφανη και ελεύθερη στα Ελληνικά εδάφη.

Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας δεν έλειψαν τα επαναστατικά κινήματα των υπόδουλων Ελλήνων και κατά τη διάρκεια των εξεγέρσεων τους ύψωναν και από μια σημαία, η οποία ήταν αυτοσχέδια επινόηση του κάθε αρχηγού. Το γεγονός αυτό θεωρείτο φυσιολογικό, εφόσον δεν υπήρχε ενιαία κρατική υπόσταση να επιβάλλει ένα κοινό έμβλημα. Οι περισσότερες από αυτές τις σημαίες είχαν κοινά χαρακτηριστικά αλλά το κυριότερο όλων ήταν ο σταυρός, λόγω του ότι η εκκλησία αποτελούσε τον κυριότερο παράγοντα συσπείρωσης του ελληνικού πληθυσμού επί της Τουρκοκρατίας. Σύντομα ο Σταυρός επιβλήθηκε ως θρησκευτικό και πολιτικό έμβλημα του υποταγμένου έθνους, σε τέτοιο βαθμό ώστε οι κληρικοί έγιναν επικεφαλής εξεγέρσεων, χρησιμοποιώντας ως σημαίες τα ιερά λάβαρα των εκκλησιών τους.

Μετά την κατάληψη της Τριπολιτσάς, το Σεπτέμβριο του 1821, ο Παπαφλέσσας έκοψε ένα κομμάτι από την εσωτερική πλευρά του ράσου του και ζήτησε από τον οπλαρχηγό Κεφάλα να σχίσει δύο λωρίδες από τη λευκή του φουστανέλα. Με αυτά τα κομμάτια κατασκευάστηκε μια αυτοσχέδια σημαία, η οποία υψώθηκε κάτω από τις κραυγές των Ελλήνων πολεμιστών. Αυτή η σημαία αποτέλεσε το πρώτο σχέδιο της επίσημης σημαίας του ελληνικού κράτους μετά την Απελευθέρωση.

Η σημαία της ξηράς θα ήταν τετράγωνη, κυανού χρώματος, με έναν λευκό σταυρό στη μέση. Η ναυτική σημαία διακρινόταν σε πολεμική και εμπορική. Η πολεμική διαιρέθηκε σε εννέα οριζόντια παραλληλόγραμμα. Στην άνω εσωτερική γωνία της υπήρχε ένα κυανό τετράγωνο με λευκό σταυρό στη μέση. Τα παραπάνω ενέκρινε και επικύρωσε και το Πολιτικό Σύνταγμα της Ελλάδας στην Τροιζήνα τον Μάιο του 1827, ορίζοντας να μη μεταχειρίζονται οι Έλληνες άλλες σημαίες τόσο στην ξηρά όσο και στη θάλασσα. Η παραπάνω διαταγή εφαρμόστηκε καθολικά στην αρχή, καθώς προσέκρουσε στο έντονο τοπικιστικό πνεύμα των επαναστατών. Στις 30 Ιουλίου 1828, ο κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας, εκδίδει ψήφισμα, σύμφωνα με το οποίο, τα πολεμικά και τα εμπορικά πλοία, θα φέρουν την ίδια σημαία.

Η σημαία είναι το σύμβολο του κάθε Έθνους. Η δική μας γαλανόλευκη, είναι το σύμβολο του ιερού Ελληνικού μας Έθνους, είναι το πιο περήφανο κομμάτι της Ελλάδας και του λαού της.

«…Κι ὁ σταυρὸς ποὺ λαμπυρίζει
στὴν ψηλή σου κορυφή,
εἶν᾿ ὁ φάρος ποὺ φωτίζει
μίαν ἐλπίδα μας κρυφή.

Σὲ θωρῶ κι ἀναθαρρεύω
καὶ τὰ χέρια μου χτυπῶ,
σὰν ἁγία σὲ λατρεύω,
σὰ μητέρα σ᾿ ἀγαπῶ.

Κι ἀπ᾿ τὰ στήθη μου ἀνεβαίνει
μία χαρούμενη φωνή:
«Νἆσαι πάντα δοξασμένη,
ὦ Σημαία γαλανή!»

Γραφείο Τύπου
Π.Ε.Ο.Φ Θεσσαλονίκης