Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης γεννήθηκε στο χωριό Ευρύχου, στις 9 Σεπτεμβρίου 1957. Πατέρας του ήταν ο Πάμπος Γεωργιάδης, ο οποίος ήταν αγωνιστής της Ε.Ο.Κ.Α και μητέρα του η Έλλη Γεωργιάδη. Ήταν το τρίτο παιδί της οικογένειας, αφού είχε δύο αδελφές μεγαλύτερες και μια μικρότερη. Το 1975 αποφοίτησε από το Παγκύπριο Γυμνάσιο και ακολούθως κατατάχθηκε στην Ε.Φ υπηρετώντας στην 32η Μοίρα Καταδρομών με τον βαθμό του Εφέδρου Ανθυπολοχαγού. Εκπαιδεύτηκε στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού και στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Ανορθόδοξου Πολέμου. Μετά την εκπλήρωση της στρατιωτικής του θητείας, συνέχισε να υπηρετεί ως έφεδρος με τον βαθμό του Υπολοχαγού. Επίσης, ο Θεόφιλος ήταν ένας από τα ιδρυτικά μέλη του Παγκύπριου Συνδέσμου Εφέδρων Καταδρομέων.
Στη συνέχεια, σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο με εξειδίκευση στην Τουρκολογία, ενώ συνέχισε τις σπουδές του σε Γαλλία και Γερμανία. Με την επιστροφή του στην Κύπρο, προσελήφθη αρχικά στην Αστυνομία, ενώ ακολούθως ανέλαβε τη θέση του λειτουργού στο Τμήμα Τουρκικών Θεμάτων του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ο Θεόφιλος ήταν άριστος γνώστης των τουρκικών υποθέσεων και έδωσε εκατοντάδες συνεντεύξεις και ομιλίες όσον αφορά τον τουρκικό επεκτατισμό.
Ένα βράδυ του 1988 στη Λευκωσία, ο Θεόφιλος και οι συναγωνιστές του αποφάσισαν την ίδρυση της Κυπριακής Επιτροπής Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν, με σκοπό τη στήριξη του Κουρδικού Αγώνα. Αρθρογραφούσε και έδινε διαλέξεις σχετικά με το Κυπριακό, το Κουρδικό, τη Γενοκτονία των Ποντίων και το Αρμενικό Ζήτημα και φρόντιζε να μην λησμονηθούν οι τουρκικές βαρβαρότητες. «Κι αφού εμείς στην Κύπρο δεν αξιωθήκαμε ν’ αγωνιζόμαστε για την ελευθερία μας, τουλάχιστον να βοηθήσουμε πρέπει εκείνους που αγωνίζονται και για μας εναντίον του τουρκικού κράτους, τους Κούρδους αγωνιστές», έλεγε.
Πίστευε – ορθά θα έλεγε κανείς – πως μέσα από τον αγώνα που πραγματοποιούσαν οι Κούρδοι κατά των Τούρκων, προκειμένου να αποκτήσουν ένα ανεξάρτητο κράτος, θα επηρεαζόταν άμεσα και το Kυπριακό πρόβλημα. Αυτό θα συνέβαινε εάν οι Κούρδοι που μάχονταν σθεναρά κατά των Τούρκων, έφταναν μέχρι τα λιμάνια και τις αεροπορικές βάσεις που εφοδίαζαν τα κατεχόμενα εδάφη της πατρίδας μας. Με αυτό τον τρόπο θα είχαμε ουσιαστικά την απομόνωση των κατεχομένων.
Μια εβδομάδα πριν τον θάνατό του διοργάνωσε συνέδριο στις Βρυξέλλες. Σε αυτό συμμετείχαν πανεπιστημιακοί, διανοούμενοι και βουλευτές από διάφορες χώρες. Το διήμερο συνέδριο είχε ως θέμα την αλληλεγγύη προς τους Κούρδους, ενώ παράλληλα ο Θεόφιλος κατηγόρησε ανοιχτά την Τουρκία για τις βιαιοπραγίες κατά του κουρδικού λαού.
20 Μαρτίου 1994. Ο Θεόφιλος πήγε στο αεροδρόμιο για να παραλάβει τον απεσταλμένο του Εθνικού Μετώπου για την απελευθέρωση του Κουρδιστάν, Γιατό Ρός, τον οποίο άφησε στα γραφεία της επιτροπής στη Λευκωσία. Ακολούθως, ο Θεόφιλος μετέβη στην κατοικία του στην Αγλαντζιά. Όταν κατέβηκε από το αυτοκίνητό του δέχτηκε πέντε σφαίρες στο στήθος και στο κεφάλι. Ο εκτελεστής του ανέβηκε σε μοτοσικλέτα και εξαφανίστηκε. Λέγεται ότι πίσω από τη δολοφονία του ήταν άτομα του κυπριακού υποκόσμου, υποκινούμενα από τις μυστικές υπηρεσίες της Τουρκίας (ΜΙΤ) που στη συνέχεια δολοφονήθηκαν από τους Τούρκους. Αξίζει να σημειωθεί, ότι η επιλογή της ημέρας του θανάτου του Θεόφιλου δεν ήταν τυχαία, καθώς στις 21 Μαρτίου οι Κούρδοι έχουν εθνική γιορτή για το «Νεβρόζ».
Ο Θεόφιλος έγινε θύμα της τουρκικής θηριωδίας. Με τη θυσία του μπόλιασε το αίμα όλων εμάς με τις ιδέες του. Και οι ιδέες του αντέχουν διαχρονικά. Αυτό αποδεικνύεται από τον αγώνα που δίνουν μέχρι και σήμερα οι Κούρδοι κατά του τουρκικού επεκτατισμού. Μένουν αγέρωχοι μπροστά στις πολεμικές μηχανές των Τούρκων και μάχονται υπέρ της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης. Από αγωνιστές όπως τον Θεόφιλο φωτίζεται ο δρόμος, τον οποίο οφείλουμε να ακολουθήσουμε, αν θέλουμε να ζήσουμε αξιοπρεπώς στη γη που πότισαν με το αίμα τους οι πρόγονοί μας.
Γραφείο Τύπου
Π.Ε.Ο.Φ Θεσσαλονίκης
