Κυρία Σακελλαροπούλου θυμηθείτε. «Φωνή λαού, οργή Θεού»

Πολλαπλές και απανωτές είναι οι αφορμές που δίνει η Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, που δοκιμάζουν την οργή του ελληνικού λαού. Άτοπο άρθρο σε εφημερίδα, άρνηση προσκύνησης του Σταυρού, μη ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου και απομάκρυνση της σημαίας με το εθνόσημο από το γραφείο της, είναι μερικές από τις ενέργειες, που κοσμούν την πιο πρόσφατη εβδομαδιαία διάταξη της Κατερίνας Σακελλαροπούλου.

Αρχικά, στην Πανηγυρική Δοξολογία για το Νέο Έτος που πραγματοποιήθηκε στη Μητρόπολη Αθηνών, η Κατερίνα Σακελλαροπούλου, η Πρόεδρος ενός επίσημα Ορθόδοξου κράτους και δη του Ελληνικού, αρνήθηκε να προσκυνήσει τον Σταυρό που κρατούσε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος. Της άρνησής της αυτής, προηγήθηκε η αποφυγή της να προσκυνήσει το Ιερό Ευαγγέλιο στην είσοδο του Ναού, κατά την υποδοχή της από τον Αρχιεπίσκοπο και το υπόλοιπο ιερατείο.

Αυτά, μία μέρα πριν τοποθετηθεί αισχρά μέσω άρθρου της στην Εφημερίδα των Συντακτών, για θέματα όπως η ΕΕ, το μεταναστευτικό κ.ά. Συγκεκριμένα, η κυρία Σακελλαροπούλου αναφέρθηκε, με τον πλέον αντιλαϊκό τρόπο, σε «μειοψηφίες που θωρακίζονται απέναντι στην τυραννία της πλειοψηφίας», καθώς και στα όρια που τίθενται «στην λαϊκή κυριαρχία και την κρατική εξουσία» μέσω των θεσμικών αντίβαρων, της διάκρισης των εξουσιών και του ελέγχου της συνταγματικότητας των νόμων. Αναφερόμενη περιτέχνως σε όσους αντιτίθενται στην μεταναστευτική πολιτική της ΕΕ, η οποία θέλει κράτη ασύνορα και πολυπολιτισμικά, έγραψε κατά λέξη. «Στην αλληλουχία αυτών των επάλληλων κρίσεων, βρήκαν πολλοί την ευκαιρία να αμφισβητήσουν τη φιλελεύθερη δημοκρατία στο όνομα ενός νέου εθνοκεντρικού προστατευτισμού. Ο ευρωσκεπτικισμός είναι μια παραλλαγή της αντίδρασης στην παγκοσμιοποίηση και υποκινεί την εσωστρεφή αναδίπλωσή μας στην δήθεν εθνική ασφάλεια. Σε αυτό το κλίμα της διάχυτης καχυποψίας αναδεικνύεται η οξύμωρη έννοια της «ανελεύθερης δημοκρατίας» (illiberal democracy), ειδικά σε χώρες με αδύναμη δικαιοκρατική παράδοση. Στη λαϊκιστική στρέβλωση της δημοκρατίας, η λαϊκή βούληση συγχέεται με τη βούληση της πλειοψηφίας».

Πέραν των υπολοίπων αισχρών που έγραψε η κυρία Σακελλαροπούλου, θέλουμε να τοποθετηθούμε αναφορικά με ένα συγκεκριμένο σημείο. Η βούληση της πλειοψηφίας δεν είναι «λαϊκιστική στρέβλωση της δημοκρατίας». Η βούληση της πλειοψηφίας είναι στοιχειώδης αρχή της δημοκρατίας και είναι η ενσάρκωση της λαϊκής βούλησης. Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ως κάτοχος του αξιώματος θα έπρεπε να διασφαλίζει την ακεραιότητα της Δημοκρατίας με ό,τι και αν συνεπάγεται αυτό. Αντιθέτως όμως, η Πρόεδρος φαίνεται να εκμεταλλεύεται το κύρος που της εξασφαλίζει η θέση της και μέσω αυτού παρουσιάζει θέσεις επιεικώς υβριστικές, για την Δημοκρατία. Η κα. Σακελλαροπούλου θεωρούμε ότι αντιλαμβάνεται πλήρως τους όρους και κατά πάσα πιθανότητα, αναφέρεται σε αυτούς συνειδητά. Αυτό είναι το πρόβλημα εξάλλου. Η προσπάθεια των κυβερνώντων να παραχαράξουν όρους, για να εντυπώσουν στη συνείδηση του κόσμου τις δικές τους ιδέες.

Τέλος, κατά την αποχώρησή της από τον Μητροπολιτικό Ναό όπου παρευρέθηκε, δεν έγινε ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου όπως είθισται, με την Πρόεδρο να δίνει γελοίες εξηγήσεις για αυτό το γεγονός.

Προβληματίζει η συμπεριφορά, οι πράξεις και τα έργα της ΠτΔ αφού φαίνεται να την ενοχλούν συστατικά στοιχεία του Ελληνισμού όπως ο Σταυρός, ο Εθνικός Ύμνος και η λαϊκή φωνή. Εισήλθαμε σε ένα, ομολογουμένως, δυσοίωνο και καθόλα δύσκολο έτος, τόσο σε εθνικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο. Ο κλοιός σφίγγει επικίνδυνα γύρω από ολόκληρο τον κόσμο γενικά, αλλά και γύρω από τον Ελληνισμό. Eιδικά υπό αυτές τις συνθήκες, η Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, η οποία θα έπρεπε να ήταν ο θεματοφύλακας των στοιχείων του Ελληνισμού, αρέσκεται να επιδίδεται σε ψευτοπροοδευτισμούς. Αν δεν μπορεί να αντιληφθεί τον ρόλο της η κ. Σακελλαροπούλου, καλύτερα να παραιτηθεί πριν βρεθεί αντιμέτωπη με προκλήσεις που θα αδυνατεί να αντιμετωπίσει.

«Ει ο Θεός μεθ’ ημών ουδείς καθ’ υμών» – Ιωάννης Καποδίστριας

Γραφείο Τύπου
Π.Ε.Ο.Φ Θεσσαλονίκης

Μοιράσου το:

ΣΧΕΤΙΚΑ

Η 1η Οκτωβρίου 1960 καθιερώθηκε ως ημέρα ανακήρυξης της «ανεξαρτησίας» της Κύπρου από τους Βρετανούς.

Τα τρία παλληκάρια, που πάνω από όλα έβαλαν τον πόθο τους για Λευτεριά και Ένωση