Ο Μιχαήλ Γεωργάλλας γεννήθηκε στο χωριό Μαραθόβουνος της επαρχίας Αμμοχώστου, στις 6 Νοεμβρίου 1936. Εντάχθηκε στον αγώνα από το 1954 και με τις ηγετικές του ικανότητες και την πίστη του στα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη, ενέπνευσε τη νεολαία του Παγκύπριου Γυμνασίου. Μετά την ένταξή του στις ομάδες εκτελεστικού Λευκωσίας, συνελήφθη και κλείστηκε στα κρατητήρια Κοκκινοτριμιθιάς, από τα οποία δραπέτευσε στις 13 Σεπτεμβρίου 1956. Κατέφυγε στο Παλαιχώρι και ενώθηκε με την αντάρτικη ομάδα του Γρηγόρη Αυξεντίου.

Το βράδυ της 30ης με 31ης Δεκεμβρίου 1956, η ομάδα βρισκόταν στο χωριό Ζωοπηγή, στο σπίτι του Μηνά Κωνσταντίνου. Μετά από έρευνες των Άγγλων κατά τις πρωινές ώρες, άνευ αποτελέσματος, κατέφθασαν γύρω στα μεσάνυχτα στο σπίτι του Μηνά πέντε άτομα, δύο Τούρκοι και τρείς αργυρώνητοι προδότες, ο Ανδρέας Φοινιώτης, ο Τσούκκας και ο Λιμνιάτης. Ο Αυξεντίου νομίζοντας πως ήταν αγγελιοφόροι της Ε.Ο.Κ.Α, διέταξε τον Μηνά να ανοίξει. Στη συνέχεια, επικράτησε μια αναταραχή και ο Αυξεντίου μαζί με τον Γεωργάλλα προσπάθησαν να απαγκιστρώσουν τον Μηνά Κωνσταντίνου από τον προδοτικό κλοιό χωρίς αποτέλεσμα όμως, καθώς βρισκόταν ήδη στο βαλλιστικό τους πεδίο. Ο Αυξεντίου με τον Γεωργάλλα, οπλισμένοι, προχώρησαν προς το μέρος των πρακτόρων των Άγγλων. Μια ριπή ακούστηκε και ο Γεωργάλλας σωριάστηκε στο έδαφος. Ο Αυξεντίου ανταπέδωσε προς την κατεύθυνση της ριπής και το αυτόματο όπλο σίγησε, καθώς σκοτώθηκε ο Τούρκος επικουρικός κάτοχός του. Ακολούθησε ανταλλαγή πυροβολισμών, όμως οι πράκτορες των Εγγλέζων κατάφεραν να διαφύγουν με το ταξί το οποίο τους μετέφερε. Ο Γεωργάλλας σύρθηκε σιγά σιγά από το γεφύρι του χωριού προς το σπίτι του Μηνά. Πίσω του άφησε χαραγμένη μια κατακόκκινη γραμμή, η οποία κατευθυνόταν προς την Αθανασία, προς τη Λευτεριά. Ήταν το αίμα του. Το αίμα με το οποίο πότισε τα ιερά χώματα της πατρίδας μας. Πριν ξεψυχήσει, ο Αυξεντίου πρόλαβε και έτρεξε να τον αγκαλιάσει. Τα τελευταία του λόγια ήταν «Μάστρε μου πεθαίνω, ΖΗΤΩ Η ΕΛΛ…».

Ένας νέος, πιστός στα ιδανικά με τα οποία μεγάλωσε. Πιστός στην ιδέα της Ένωσης με τη μητέρα Ελλάδα. Ένας νέος που τέτοιες γιορτινές μέρες βρισκόταν αγκαλιά με το όπλο του. Βρισκόταν κοντά στους υπόλοιπους συναγωνιστές του, δίνοντας όλοι μαζί τη ψυχή τους για τη Λευτεριά και την Ένωση. Ένας Ήρωας μεταξύ Ηρώων. Τα τελευταία του λόγια θα μείνουν βαθιά χαραγμένα στις ρίζες του Ελληνισμού  της Κύπρου. Θα μας είναι φάρος, συνεχίζοντας με κάθε δυνατό τρόπο τον αγώνα που άρχισαν οι πρόγονοί μας.

Γραφείο Τύπου
Π.Ε.Ο.Φ Θεσσαλονίκης