Ο Μιχαήλ Κουτσόφτας γεννήθηκε στο Παλιομέτοχο στις 12 Νοεμβρίου του 1934. Ήταν παιδί της Ελένης και του Κυριάκου Κουτσόφτα και είχε πέντε αδέλφια. Εντάχθηκε στην Ε.Ο.Κ.Α. και δεν το ανέφερε ποτέ σε κανέναν. Ο Ανδρέας Παναγίδης γεννήθηκε στο Παλιομέτοχο στις 30 Ιανουαρίου 1934. Εντάχθηκε στην Ε.Ο.Κ.Α. και η ορκωμοσία του έγινε από τον τομεάρχη, Κυριάκο Γωγάκη. Πρώτη τους κοινή δράση ήταν η ανύψωση της ελληνικής σημαίας στην κορυφή των ευκαλύπτων του χωριού, την οποία οι Άγγλοι υπέστειλαν αμέσως μετά. Ένα βράδυ όμως, οι ήρωες έκοψαν τα κλαδιά για να μην μπορούν να την υποστείλουν ξανά. Ο Στέλιος Μαυρομάτης γεννήθηκε στο χωριό Λάρνακας της Λαπήθου της επαρχίας Κερύνειας στις 15 Νοεμβρίου 1932. Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Χριστόφορου και της Ελένης Μαυρομμάτη και είχε τρία αδέλφια. Εντάχθηκε στην Ε.Ο.Κ.Α. και τα ξημερώματα της 1ης Απριλίου 1955, συμμετείχε σε επιχείρηση δολιοφθοράς εναντίον αγγλικών αεροπλάνων στο αεροδρόμιο Λευκωσίας.
Στις 16 Μαΐου ο Μιχαήλ Κουτσόφτας, ο Ανδρέας Παναγίδης, ο Στέλιος Μαυρομμάτης και ο Παρασκευάς Χοιροπούλης σκόπευαν να πάρουν τα όπλα που βρίσκονταν στον χώρο του Αεροδρομίου Λευκωσίας και να κρατήσουν όμηρο τον Άγγλο στρατιώτη που τα φύλαγε. Ήθελαν να τον ανταλλάξουν με τους Χαρίλαο Μιχαήλ και Ανδρέα Ζάκο. Μέσα στο παρατηρητήριο, υπήρχαν δύο οπλίτες και μετά από μάχη, τραυματίστηκε ο ένας και σκοτώθηκε ο Σμηνίας, Πάτρικ Τζων Χέιλ. Ακολούθως, καταδιώχθηκαν και συνελήφθησαν από αγγλικά στρατεύματα. Μόνο ο Παρασκευάς Χοιροπούλης κατάφερε να διαφύγει. Αρχικά, οι τρεις φυλακίστηκαν και στη συνέχεια καταδικάστηκαν σε θάνατο δια απαγχονισμού. Στις 23 Ιουλίου δικάστηκε η έφεση που άσκησαν, η οποία απερρίφθη. Οι τρεις ήρωες απαγχονίστηκαν μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα της 21ης Σεπτεμβρίου 1956. Μετά την εκτέλεση του Στέλιου Μαυρομμάτη, διεξήχθησαν έρευνες στο σπίτι του και η αδελφή του Μαρία πυροβολήθηκε από Άγγλο στρατιώτη στη σπονδυλική στήλη και έτσι καθηλώθηκε σε αναπηρική καρέκλα.
Τα τρία παλληκάρια, που πάνω από όλα έβαλαν τον πόθο τους για Λευτεριά και Ένωση με τη μητέρα Ελλάδα, ήταν έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για τον σκοπό του Αγώνα. Τέτοια μέρα πριν από 65 χρόνια περνούσαν το κατώφλι του θανάτου, τραγουδώντας περήφανα τον Εθνικό Ύμνο και ξανά πάλι μέχρις ότου ο ήχος της καταπακτής ακούστηκε. Μόνο έτσι μπορούσε ο αγγλικός ζυγός να τους κάνει να σωπάσουν. Αλλά ο προαιώνιος πόθος τους για Λευτεριά δυνάμωσε ακόμη παραπάνω, η αδικία και ο πόνος έγιναν περίσσιο θάρρος και άσβεστη φλόγα στα στήθια του κάθε Έλληνα, που δεν πρόκειται ποτέ να χαθεί ή να λυγίσει, μπροστά σε κατακτητές και αφεντάδες των καιρών!
Γραφείο Τύπου
Π.Ε.Ο.Φ. Θεσσαλονίκης
