Σε πρόσφατη συνέντευξή του, ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ, Αβέρωφ Νεοφύτου, μίλησε για τα σημαντικότερα προβλήματα της επικαιρότητας. Αναπόφευκτα, απάντησε μεταξύ άλλων σε ερωτήματα που αφορούν το Κυπριακό, με πρόφαση και τη διάνοιξη των Βαρωσίων. Φανερώνεται, ξανά, μέσα από τη συγκεκριμένη συνέντευξη, η λανθάνουσα πολιτική πλεύση της κυβέρνησης για τη λύση του Κυπριακού ζητήματος, μέσω της δημιουργίας ενός ομόσπονδου κράτους – λύση στην οποία εντοπίζονται έκδηλες οι αντιφάσεις και η προχειρότητα, υποβιβάζοντας τη νοημοσύνη και ακυρώνοντας τις ελευθερίες και τα δικαιώματα των Ελλήνων της Κύπρου.
Ξεκινώντας, ο κ. Αβέρωφ τόνισε πως μόνη διέξοδος στο Κυπριακό πρόβλημα, εν καιρώ κορύφωσης της τουρκικής προκλητικότητας, είναι μια βεβιασμένη «λύση». Η καθυστέρηση των συνομιλιών θα επιφέρει τη συνέχιση της κατοχής και της προσπάθειας επιβολής της τουρκικής κυριαρχίας και εν τέλει την οριστική απώλεια της Αμμοχώστου, γι’ αυτό και απαιτείται άμεση πρωτοβουλία, όπως υποστήριξε.
Η πρωτοβουλία αυτή μπορεί να αναφέρεται, κατά τα λεγόμενά του, σε δύο μοναδικές απόψεις που αφορούν τη λύση. Πρώτη, αποτελεί η ταυτόσημη Προεδρικού-ΔΗΣΥ (συν των υπολοίπων πρωταγωνιστικών κομμάτων) λύση, που απευθύνεται στο συμφωνημένο πλαίσιο, δηλαδή στην Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία (ΔΔΟ). Η δεύτερη, η οποία προκαλεί δήθεν μεγάλη αναστάτωση στον κ. Νεοφύτου, εφόσον παρεκκλίνει από το πλαίσιο αυτό και δεν υποστηρίζει έστω το ιδεατό ενιαίο κράτος, προβλέπει συνομοσπονδία ή ύπαρξη δύο ξεχωριστών κρατών. Αποσιωπάται συνεπώς η απελευθέρωση ολοκληρωτικά, μιας και δεν υπάρχει πουθενά στις δηλώσεις του.
Οι «συμφωνίες υψηλού επιπέδου» στις οποίες γίνεται αναφορά είναι οι περί Δικοινοτικής Ομοσπονδίας μεταξύ Μακαρίου – Ντενκτάς του 1977 και περί ΔΔΟ μεταξύ Κυπριανού – Ντενκτάς του 1979. Οι δύο λεγόμενες «συμφωνίες» παραβιάστηκαν πολλάκις, με αποκορύφωμα την 15η Νοεμβρίου του 1983, όταν ανακηρύχθηκε το ψευδοκράτος, ενώ ποτέ δεν ίσχυσαν πραγματικά καθώς πραγματοποιήθηκαν μεταξύ ενός ψευδοηγέτη και ενός Προέδρου νόμιμου κράτους. Ακολούθως, το 1989 αποφασίζεται ομόφωνα, από τα τότε κοινοβουλευτικά κόμματα ΔΗΣΥ, ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ να υιοθετηθεί από την ΚΔ, η ΔΔΟ ως μόνος τρόπος επιδίωξης λύσης του Κυπριακού.
Στη συνέχεια της συνέντευξης ο κ. Νεοφύτου, αποφεύγοντας να αντικρούσει την παρατήρηση του δημοσιογράφου για σύγκλιση απόψεων ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ στο συγκεκριμένο ζήτημα, εξέφρασε τη θέση πολιτικής σταθερότητας του ΔΗΣΥ έναντι του Κυπριακού, αυτή του «διεκδικητικού ρεαλισμού που χάραξε ο Γλαύκος Κληρίδης», την προαναφερθείσα Ομοσπονδία. Ακολούθως, ο κ. Νεοφύτου μίλησε με περηφάνια για τον τεράστιο αγώνα του ΔΗΣΥ, που υπερέχει των υπολοίπων κομμάτων και για την ίδια σταθερή πορεία υπέρ της ΔΔΟ, θέτοντας ως απάντηση τη θέση που έλαβαν στο αγγλο-αμερικανο-καναδικό σχέδιο και στο σχέδιο Ανάν. Συνεχίζοντας, επεσήμανε ότι το κόμμα του φροντίζει να «ενημερώνει» σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο για το Κυπριακό. Η ενημέρωση αυτή στηρίζεται προφανώς σε προπαγανδιστικά δεδομένα με το ζήτημα να προβάλλεται ως θέμα μεταξύ δύο κοινοτήτων και όχι ως πρόβλημα εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής.
Το Κυπριακό αντιμετωπίζεται στις συνομιλίες με την ίδια οπτική με τους τ/κ, με τον κ. Αβέρωφ να μας επιβεβαιώνει πως η ελληνοκυπριακή πλευρά είναι πρόθυμη και έτοιμη να διαπραγματευτεί μέχρις εσχάτων και ότι μένει μόνο ο παραμερισμός του τουρκικού αυταρχισμού, ώστε να μην χαθεί και η Αμμόχωστος. Σε απλή μετάφραση, η ε/κ πλευρά είναι έτοιμη να συμβιβαστεί αποδεχόμενη κάθε όρο που θα υποβάλει φασιστικά η Τουρκία και το ψευδοκράτος εις βάρος της, συνεχίζοντας τις αλαζονικές επιδείξεις ισχύος. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του πρόεδρου του ΔΗΣΥ, «μόνο η προοπτική λύσης θα σώσει την Αμμόχωστο». Η επίσπευση της λύσης επανέρχεται στη συζήτηση με αφορμή την επανειλημμένη αναστολή της πρόνοιας για πρόταξη της Αμμοχώστου, λόγω της αποφυγής της «αμμοχωστοποίησης» του Κυπριακού, φτάνοντας στο σημείο να κινδυνεύουμε να τη χάσουμε οριστικά.
Μεταξύ των πιο πάνω, δήλωσε πως συμμερίζεται τη θλίψη και την οργή των Αμμοχωστιανών για το άνοιγμα της πόλης τους, λέγοντας πως δεν ανήκουν σε κανέναν έποικο τα εδάφη αυτά, αλλά στους νόμιμους κατοίκους τους. Αυτόματα όμως, αυτή η δήλωση συμπόνιας διαψεύδεται, εφόσον με τη ΔΔΟ νομιμοποιείται η εισβολή του 1974 και παραγράφονται τα εγκλήματα πολέμου της Τουρκίας, συμπεριλαμβανομένου του εποικισμού. Άλλωστε, ο ίδιος ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας δήλωσε πριν από μερικά χρόνια σε συνέντευξή του ότι θα παραμείνουν στην Κύπρο 55.000 έποικοι. Ακόμη, λόγω της διζωνικότητας και της δικοινοτικότητας της φύσης της, προβλέπεται εδαφικός διαχωρισμός με την κάθε ζώνη να απαιτείται να έχει και την ανάλογη πληθυσμιακή υπεροχή. Εκ των πραγμάτων, η επιστροφή όλων των ε/κ προσφύγων στις πατρογονικές τους εστίες καθίσταται αδύνατη, εφόσον υπερτερούν πληθυσμιακά στο νησί ενώ οι τ/κ μειονεκτούν, καταφέρνοντας οι δε να επανακτήσουν όλοι ανεξαιρέτως τις περιουσίες τους στον «νότο».
Η ίδια αντιδημοκρατική στάση της λύσης αυτής, θα ακολουθείται και στη Βουλή, η οποία θα αποτελείται από δύο μέρη – πάνω και κάτω βουλή – και στην οποία το 82% των ε/κ θα εξισώνεται με το 18% των τ/κ. Επομένως, το 9.1% θα μπορεί να επιβάλει την θέση του έναντι του υπολοίπου 90.9%, ενώ ο τ/κ αντιπρόεδρος θα έχει το δικαίωμα Βέτο σε περίπτωση αντίθεσής του με οποιαδήποτε απόφαση του Προέδρου.
Επιστρέφοντας στη συνέντευξη, όσον αφορά την «επιτροπή ακινήτων», ο κ. Νεοφύτου τόνισε πως πρώτα χρειάζεται οι Βαρωσιώτες και οι υπόλοιποι πρόσφυγες να βοηθηθούν έμπρακτα από την πολιτεία «για να αντέξουν», ώστε να μην αποταθούν στην «επιτροπή αποζημιώσεων». Για ακόμα μια φορά, η ΚΔ έρχεται να «καθησυχάσει» τους πρόσφυγες, προσφέροντάς τους φθηνά «καταπραϋντικά» για τις πληγές τους. Έτσι, με τις «ενέργειες» αυτές καταφέρνει να εντείνει το χάσμα μεταξύ των προσφύγων και των χωριών τους, μεγαλώνοντας την αναμονή τους και αλλοιώνοντας τις μνήμες τους.
Ως Έλληνες της Κύπρου και αυτόνομοι φοιτητές, οφείλουμε να κρατήσουμε το «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ» λάβαρο στον αντιομοσπονδιακό αγώνα μας, αρνούμενοι την ρατσιστική, αντιδημοκρατική και άδικη ΔΔΟ που μάχεται ο κάθε Αβέρωφ και το κάθε ανθελληνικό κόμμα να περάσει. Γιατί, αυτό το μοντέλο «λύσης», ικανοποιεί τις βλέψεις της Τουρκίας για πρόσβαση στην Ευρώπη και κατοχή ολόκληρου του νησιού, αναιρεί τα δικαιώματα των Ελλήνων της Κύπρου και τέλος, σοβαρότερο όλων, αλλοιώνει την ελληνοχριστιανική μας ταυτότητα, καταργώντας τις εθνικές μας εορτές και καλλιεργώντας μια νέα γλοιώδη «Κυπριακή Εθνική Ταυτότητα». Όση σύγχυση κι αν επιθυμούν να προκαλέσουν, όσο κι αν θέλουν να κόψουν τις ρίζες που μας ενώνουν με τους πρόγονούς μας και την Μητέρα Ελλάδα, όσο κι αν θέλουν να μας τουρκέψουν, εμείς θα ακολουθούμε το λάβαρό μας. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, λοιπόν. Όπως «Η Πατρίδα είναι μάνα, έχει μνήμη, θυμάται, απ’ τον άδειο της κόρφο ποια βυζάξανε χείλη» έτσι και «η γλυκιά μας η Κύπρος, ήταν, είναι, θα μένει, για τα τέκνα της Μάνα, μα για ’σάς πάντα ξένη».
Γραφείο Τύπου
Π.Ε.Ο.Φ Θεσσαλονίκης
