Διεξήχθησαν την Κυριακή, 24/6/2018, οι πρόωρες Γενικές Εκλογές στην Τουρκία με σκοπό την ψήφιση Βουλής και Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος θα έχει περισσότερες συγκεντρωμένες εξουσίες, σύμφωνα με το νέο Σύνταγμα. Οι εκλογές θα διεξάγονταν τον Ιούνιο του 2019 αλλά, μετά από απόφαση του Ερντογάν, επισπεύθηκαν για τον Απρίλιο του 2018. Οι εκλογές αυτές ανέδειξαν νικητή τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και μεγάλη ηττημένη την ίδια τη Δημοκρατία.
Ο απολογισμός της συγκεκριμένης εκλογικής διαδικασίας ήταν οι πολλές καταγγελίες κατά της κυβέρνησης από το φιλοκουρδικό κόμμα HDP και το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα CHP για νοθεία, κυρίως στη Νοτιοανατολική Τουρκία όπου ζουν κυρίως Κούρδοι. Σε πολλές περιπτώσεις άνοιξαν κάλπες που είχαν ήδη μέσα πολλά ψηφοδέλτια με «σταυρωμένο» το κυβερνών ισλαμοσυντηριτικό κόμμα ΑΚΡ για τις Βουλευτικές και για τις Προεδρικές τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του CHP, Μπουλέτ Τεστζάντ. Επίσης, υπήρξαν μαρτυρίες για μαχαιρώματα από συγγενείς υποψήφιου βουλευτή του ΑΚΡ κατά υποστηρικτή του φιλοκουρδικού κόμματος, καθώς και για συλλήψεις παρατηρητών από διάφορες χώρες της Ευρωπαικής Ένωσης επειδή παρακολούθησαν τις νοθείες. Σε κάποιες περιοχές υπήρξαν καταγγελίες ακόμα και για νεκρούς. Και όλα αυτά σε μια χώρα που είναι υπό ένταξη στην ΕΕ και βάζει και «χέρι» στο Εθνικό μας Ζήτημα.
Σύμφωνα με την έρευνα του ΟΑΣΕ, παρατηρήθηκαν σοβαρά προβλήματα, παραλείψεις και ελλείμματα Δημοκρατίας κατά τις τουρκικές διπλές εκλογές. Η εκλογική διαδικασία έγινε με την παρουσία στρατού στους δρόμους, κάτι που αναδεικνύει τον αυταρχικό χαρακτήρα αυτών των εκλογών. Ο ανθυποψήφιος του Ερντογάν, Σελίν Ντεμιρτάς, υποψήφιος του φιλοκουρδικού κόμματος, κρατείται σε φυλακές υψίστης ασφαλείας μετά από κατηγορίες του Σουλτάνου για τρομοκρατία, κατηγορίες τις οποίες αρνείται. Ο Ντεμιρτάς απεύθηνε λόγο προς τον λαό μέσα από τη φυλακή, αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι «Εάν το HDP δεν συγκεντρώσει το απαιτούμενο 10% που χρειάζεται για να εκλεγεί στο Κοινοβούλιο ολόκληρη η Τουρκία θα χάσει, καθώς δεν θα εκφράζεται η αντίθετη άποψη της Δημοκρατίας». Και αυτό ισχύει, αφού εάν δεν εκλεγόταν το HDP στη Βουλή θα σήμαινε ότι τα εκατομμύρια των Κούρδων κατοίκων της Τουρκίας δεν θα είχαν έκφραση στο Κοινοβούλιο. Να σημειωθεί επίσης πως το κατώτατο όριο του 10% για είσοδο στη Βουλή είναι το πιο ψηλό ποσοστό παγκοσμίως.
Παρ’όλες τις καταγγελίες και τον αυταρχικό τρόπο διεξαγωγής των εκλογών, οι εκλογές επικυρώθηκαν από την Ανώτατη Εκλογική Επιτροπή. Ο Σουλτάνος Ερντογάν κέρδισε την πλειοψηφία που χρειαζόταν από τον πρώτο κιόλας γύρο λαμβάνοντας το 52.7% των ψήφων ενώ ο βασικός ανθυποψήφιος του Λαικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος (CHP), Μουχαρέμ Ιντζέ, συγκέντρωσε το 30.7%. Ο υποψήφιος του Κόμματος της Δημοκρατίας των Λαών (HDP) ή φιλοκουρδικού κόμματος, Σεαχατίν Ντεμιρτάς, κατέλαβε 8.01% και η υποψήφια του νεοσύστατου Καλού Κόμματος (ΙΥΙ), Μεράλ Ακσενέρ, κατέλαβε το 7.44% των ψήφων.
Όσον αφορά τις βουλευτικές εκλογές, η επωνομαζόμενη Λαϊκή Συμμαχία του ισλαμοσυντηριτικού Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) του Ερντογάν και του Κόμματος Εθνικιστικής Αντίδρασης (ΜΗΡ) του Μπαχτσελί συγκέντρωσε απόλυτη πλειοψηφία καθώς κατέλαβε 53.6% των ψήφων. Το CHP κατέλαβε 22.7% των ψήφων ενώ τα υπόλοιπα κόμματα που κατάφεραν να ξεπεράσουν το πλαφόν του 10% και να πάρουν βουλευτικές έδρες στο Κοινοβούλιο είναι το HDP με 11.5% και το Καλό Κόμμα με 10.1%. Τα υπόλοιπα κόμματα δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν το 10% και έμειναν εκτός Βουλής.
Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι ο Ερντογάν κατάφερε να πετύχει το στόχο που είχε όταν μετέφερε τις εκλογές 14 μήνες πριν την κανονική ημέρα διεξαγωγης τους. Πλέον με τις συνταγματικές μεταρρυθμίσεις και τη μετατροπή του πολιτεύματος σε Προεδρική Δημοκρατία, ανάγεται σε απόλυτο Σουλτάνο. Η απόλυτη πλειοψηφία που κατέλαβε στις Βουλευτικές το ΑΚΡ, σε συνεργασία με το ΜΗΡ, του δίνουν την ευχέρεια να ελέγχει πλέον τα πάντα. Συγκεκριμένα, πλέον στο Προεδρικό Γραφείο θα υπάγονται η διεύθυνση θρησκευτικών υποθέσεων, η Υπηρεσία Πληροφοριών (ΜΙΤ), το Γενικό Επιτελείο Στρατού, η Διεύθυνση Αμυντικής Βιομηχανίας, το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας και το Συμβούλιο Κρατικού Ελέγχου. Επίσης, παρότι θα υπάρχουν αντιπροέδροι που θα αποφασίσει ο Πρόεδρος πόσοι θα είναι, αυτοί θα είναι υπόλογοι του Προέδρου. Η θέση του Πρωθυπουργού της χώρας καταργείται και ο Πρόεδρος θα μπορεί να κυβερνά με διατάγματα καθώς θα είναι τόσο αρχηγός του κράτους όσο και της κυβέρνησης.
Η επόμενη μέρα φέρνει τον Ερντογάν απόλυτο άρχοντα ενός προσωποκεντρικού συστήματος, αφού δεν είναι λίγοι οι αναλυτές που πλέον μιλάνε για «Ερντογανισμό». Ο Ερντογάν προσπαθεί εδώ και 15 χρόνια εξουσίας του να το παίξει ηγέτης του ισλαμικού κόσμου, φεύγοντας από την επιρροή της Δύσης και τα κεμαλικά πρότυπα του παρελθόντος. Πλέον στην Τουρκία επικρατεί ένας ισλαμικός φανατισμός, με τον Σουλτάνο να περνά ένα ισλαμοσυντηρητικό, αντιδυτικό κλίμα. Η Τουρκία προσπαθεί με κάθε τρόπο να γίνει μια περιφερειακή δύναμη στη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο. Ο Ερντογάν έχει φτάσει στο σημείο να αμφισβητεί διεθνείς συνθήκες που υπογράφησαν πολλά χρόνια πριν, όπως η Συνθήκη της Λωζάννης και κανείς εξωτερικός παράγοντας να δεν τον βάζει στη θέση του. Παίζει ένα πολύ επικύνδυνο γεωπολιτικό παιχνίδι στην περιοχή, πέρνοντας το μέρος πότε της Ρωσίας, πότε του ΝΑΤΟ και πάντοτε του εαυτού του. Όλα αυτά όμως γίνονται εις βάρος των γειτόνων του, αφού η Ελλάδα, η Κύπρος, η Συρία και οι Κούρδοι γίνονται υποχείριο στα χέρια ενός πολύ επικίνδυνου γεωπολιτικού «πάρε-δώσε» μεταξύ των παγκόσμιων «πραματευτάδων».
Η επανεκλογή για τον Ερντογάν δεν σημαίνει απαραίτητα την απόλυτη εμπιστοσύνη προς το πρόσωπο του και αυτό αποτυπώθηκε στις Βουλευτικές εκλογές. Μπορεί η συμμαχία του με το ΜΗΡ να συγκέντρωσε 53.6% αλλά στην ουσία το κόμμα του κατέλαβε το 42%, ποσοστό πολύ χαμηλότερο από τις προηγούμενες εκλογές. Η συνεχιζόμενη υποτίμηση της τουρκικής λίρας καθώς και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση Ερντογάν σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποτελούν στοίχημα για τον Σουλτάνο. Το ΑΚΡ κέρδισε από τις περιοχές που παρουσιάζουν οικονομική ανάπτυξη, ενώ στις φτωχότερες περιοχές τα ποσοστά του HDP και του CHP ήταν μεγαλύτερα.
Η εξωτερική πολιτική του Σουλτάνου ήταν πάντοτε επιθετική. Δεν μπορούμε να περιμένουμε και πολλά από τον άνθρωπο που αμφισβήτησε την κυριαρχία της Ελλάδας σε 18 νησιά, που αμφισβητεί την Συνθήκη της Λωζάννης, που εισβάλλει χωρίς οίκτο στη Συρία σφάζοντας Κούρδους με την ταμπέλα του «αντι-τρομοκράτη» και που προσπαθεί να δημιουργήσει τετελεσμένα στην Κύπρο. Ωστόσο, είναι εκτιμητέο ότι πλέον θα προσπαθήσει να στρέψει την προσοχή του προς την οικονομία και συνάμα την Ευρωπαική Ένωση. Παλαιότερα, για να αποσπάσει την προσοχή των πολιτών του, εξέφραζε επιθετική ρητορική έναντι άλλων κρατών, εισέβαλλε και κτυπούσε άμαχους.
Απ’ότι φάνηκε όμως από τις τελευταίες εκλογές, αφού τα ποσοστά του ΑΚΡ έπεσαν, ο μόνος λόγος που παρέμεινε Πρόεδρος ήταν ότι ο κόσμος δεν έβλεπε κάποια καλή εναλλακτική και όχι ότι θεωρούσε τον Ερντογάν τον απόλυτο σωτήρα. Η άνοδος του φιλοκουρδικού κόμματος παρ’ότι δεν είχε ιδιαίτερο χρόνο προεκλογικής εκστρατείας και η κάθοδος των ποσοστών του ΑΚΡ δείχνουν ότι αυτή η νίκη δεν ήταν «λευκή επιταγή». Το γεγονός ότι τα υπόλοιπα κόμματα δεν έτυχαν ίδιας προβολής από τα κανάλια και τον Τύπο σίγουρα έπαιξε τον ρόλο του και σίγουρα οι δεκάδες καταγγελίες για νοθεία δεν μπορεί να ήταν τυχαίες. Έβλεπε πως έχανε το παιχνίδι και κάπως έπρεπε να αντιδράσει. Σίγουρα, οι υποστηρικτές του, κυρίως λόγω του ισλαμικού φανατισμού είναι υπέρ του αλλά η αντίθετη πλευρά είναι φανατικά εναντίον του. Είναι σαν να υπάρχουν δύο Τουρκίες, η «Ερντογανική» και η «Αντιερντογανική».
Εμείς από την πλευρά μας δεν πρέπει να αποδεκτούμε το ότι ο Σουλτάνος θα συνεχίσει να παίζει τα παιχνίδια του εις βάρους του Ελληνισμού και της κοινωνίας. Η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας κάπου πρέπει να σταματήσει και κάποιος πρέπει να τους βάλει στη θέση τους. Οποιοσδήποτε και να είναι Πρόεδρος, για εμάς δεν έπρεπε να κάνει καμιά διαφορά. Κανένας δεν νομιμοποιείται να ασκεί επιρροή σε ξένο κυρίαρχο έδαφος, πόσο μάλλον αυτός που 44 χρόνια πριν εισέβαλε σε αυτό και ακόμα το κρατά κατεχόμενο. Κανένας Έλληνας πολιτικός δεν νομιμοποιείται να αφήνει αυτό τον αυταρχικό ηγέτη να μεταχειρίζεται τον Ελληνισμό της Κύπρου όπως αυτός νομίζει.
Ως Π.Ε.Ο.Φ. Θεσσαλονίκης, τονίζουμε ότι οι Αγώνες μας θα συνεχιστούν μέχρι να επέλθει η Απελευθέρωση του νησιού μας. Ταυτόχρονα, απαιτούμε, όπως η πολιτική ηγεσία του νησιού μας να μην μας αφήνει στο έλεος του σουλτάνου και να σταματήσει επιτέλους να συμπεριφέρεται σαν ο πιστός του σκύλος. Δεν αναλάβατε τα αξιώματά σας για να πλένετε τα πόδια του «Θεού» Ερντογάν αλλά για να τιμάτε τον λαό σας και την ιστορία του, για να υπερασπίζεστε πολιτικά την κυριαρχία του νησιού και όλα τα σύμφυτα αλλά και επίκτητα δικαιώματα των πολιτών του τόπου αυτού. Σταματήστε λοιπόν να ξεπουλάτε τα πάντα για λίγη γεύση δύναμης και για το φαίνεσθαι. Η πραγματικότητα είναι μια. Έχετε την υποχρέωση να υπακούτε τις εντολές του λαού και να σέβεστε τη Δημοκρατία. Οι εποχές είναι κρίσιμες και η επανεκλογή του Ερντογάν μπορεί να χαρακτηριστεί ως σεισμός μεγάλων διαστάσεων που πρέπει να μας ξυπνήσει από τον λήθαργο. Ο Βορράς είναι κατεχόμενος και αυτοί που τον κρατάνε αιχμάλωτο, θα συνεχίσουν να τον κρατάνε αλυσοδεμένο μέχρι εμείς να το συνειδητοποιήσουμε και να τους σταματήσουμε.
Γραφείο Τύπου
Π.Ε.Ο.Φ. Θεσσαλονίκης
