Μεγάλη φαίνεται να παραμένει η ανισότητα μεταξύ χαμηλών και υψηλών εισοδηματικά στρωμάτων με τους «πλουσιότερους» να λαμβάνουν πενταπλάσια εισοδήματα σε σχέση με τα «χαμηλά στρώματα».
Η αρχή του κακού έγινε με την οικονομική κρίση το 2011 όπου οι υψηλές εισοδηματικές τάξεις στην Κύπρο είχαν μέχρι και 4,3 φορές περισσότερα εισοδήματα από τις φτωχές και μέχρι το 2014 η ανισότητα έφθασε στο 5,4. Όσον αφορά το 2015 ο δείκτης αρχίζει να παρουσιάζει μείωση φθάνοντας το 5,1, το 2016 στο 4,9 και το 2017 στο 4,6 αντίστοιχα. Επίσης για τα έτη 2015 – 2016 τα διαθέσιμα στοιχεία αναφέρουν πως τα νοικοκυριά με το χαμηλότερο εισόδημα είχαν μέσο ετήσιο καθαρό εισόδημα €8.397 ενώ τα νοικοκυριά με το ψηλότερο €84.429. Το ετήσιο καθαρό διαθέσιμο εισόδημα του νοικοκυριού για το 2017, με οικονομικό έτος αναφοράς το 2016 ήταν €30.376 χωρίς ιδιαίτερη αύξηση σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά που ήταν €29.942. Ακόμη οι μέσες ακαθάριστες μηνιαίες απολαβές των υπαλλήλων κατά το δεύτερο τρίμηνο του 2018, είναι στα €1.827 ενώ το 2017 ήταν €1.801. Το ποσοστό στο οποίο το διαθέσιμο εισόδημα βρισκόταν κάτω από το χρηματικό όριο κινδύνου φτώχειας το 2017 ήταν στο 15,7% ενώ το 2016 στο 16.1%. Τα πιο πάνω αποτελούν στοιχεία που κατέγραψε η Ε.Ε.
Επιπρόσθετα, παρουσιάζεται ανισότητα μεταξύ των κρατών-μελών της μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια οικονομικής κρίσης. Η Παγκόσμια τράπεζα προτρέπει την Ε.Ε όπως λάβει τα μέτρα της. Στη σχετική της έκθεση αναφέρει πως υπάρχουν δυο κατηγορίες που υστερούν. Η πρώτη είναι «χώρες που έχουν ιδιαίτερα χαμηλά εισοδήματα, με το κατά κεφαλήν ΑΕΠ να διαμορφώνεται στο 50% του ευρωπαϊκού μέσου όρου, όπως η Ουγγαρία και η Πολωνία». Και η δεύτερη είναι, «χώρες όπως η Ιταλία, η Ελλάδα, η Ισπανία και η Πορτογαλία, που είναι περιοχές με χαμηλή ανάπτυξη, όπου το κατά κεφαλήν ΑΕΠ τους δεν έχει συγκλίνει προς το μέσο όρο της ΕΕ την τελευταία δεκαετία. Αυτό οφείλεται στην έλλειψη εξειδικευμένων εργαζομένων, στη γήρανση του πληθυσμού και στους αδύναμους θεσμούς»
Από τα δεδομένα, είναι προφανές ότι η Ε.Ε άρχισε να χωρίζεται στον πλούσιο βορρά και τον φτωχό νότο. Σημαντική συνέπεια της ανισότητας είναι η διαφορά παραγωγικότητας. Στις βόρειες χώρες την περίοδο 2011 – 2016 υπήρξε αύξηση της παραγωγικότητας στο ποσοστό του 1,5% ενώ στις νότιες χώρες μόνο στο 0,2%.
Είναι ευτυχές το γεγονός ότι υπάρχει έστω και η ελάχιστη ανάκαμψη χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως το πρόβλημα έχει επιλυθεί. Η Ε.Ε φέρει τεράστια ευθύνη για την κατάσταση που επικρατεί στην οικονομία, καθώς με τα μέτρα λιτότητας που εφαρμόζει όταν μια χώρα ζητήσει βοήθεια από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προκαλεί την πτώση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών της. Οι εξευτελιστικοί μισθοί και οι αβάστακτοι φόροι συμβάλλουν στη μειωμένη ανάπτυξη των χωρών. Η κατάσταση παραμένει ανησυχητική για τις «κάτω» χώρες αφού θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να ανακάμψουν και να μπορούν οι πολίτες των χωρών αυτών να ζήσουν αξιοπρεπώς. Τα νοικοκυριά είναι στον «αναπνευστήρα» με τους εργαζόμενους να ζουν για να δουλεύουν προκειμένου να τα βγάλουν πέρα. Είναι φανερό λοιπόν πως το όραμα της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας έχει καταλήξει σε πλήρη οικονομική εκμετάλλευση των κρατών – μελών, οδηγώντας τα στην εξαθλίωση. Η κατάσταση που αντικρίζουμε καθημερινά είναι τραγική και μόνο με μια ριζική αλλαγή μπορεί να ανακάμψει η οικονομία και να ανατραπεί η οικονομική εξαθλίωση που πολλές φορές οδηγεί στην κατάθλιψη και στην απόγνωση των πολιτών.
Γραφείο Τύπου
Π.Ε.Ο.Φ. Θεσσαλονίκης
