«Με την βοήθειαν τού Θεού, με πίστιν εις τον τίμιον αγώνα μας, με την συμπαράστασιν ολοκλήρου τού Ελληνισμού και με την βοήθειαν των Κυπρίων, αναλαμβάνομεν τον αγώνα διά την αποτίναξιν τού Αγγλικού ζυγού, με σύνθημα εκείνο το οποίον μάς κατέλιπαν οι πρόγονοί μας ως ιεράν παρακαταθήκην: “Η τάν ή επί τάς”.»
Έτσι λοιπόν, κάποια απειροπόλεμα παιδιά, πριν 69 χρόνια, έχοντας τις αξίες και τα ιδανικά πάνω απ’ όλα, έσπευσαν να ενταχθούν στην Ε.Ο.Κ.Α, έτοιμα να θυσιάσουν ακόμα και την ζωή τους στον βωμό της πατρίδας, της τιμής και της Ένωσης.
1η Απριλίου 1955. Μία μέρα που γεμίζει περηφάνια τον απανταχού Ελληνισμό, μια μέρα που στη θύμησή της μας διαπερνά ρίγος συγκίνησης. Σαν σήμερα ξεκίνησε στην Κύπρο ο παλλαϊκός ξεσηκωμός του κυπριακού λαού και ο ένοπλος Εθνικοαπελευθερωτικός Αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α εναντίον των Άγγλων κατακτητών, με στόχο την πολυπόθητη Ένωση της νήσου μας με την γλυκιά μάνα Ελλάδα. Μία εξέγερση η οποία δίκαια χαρακτηρίστηκε ως ένα από τα πιο επιτυχημένα αντάρτικα όλων των εποχών και διδάσκεται ως πρότυπο αντάρτικου σε διάφορες στρατιωτικές σχολές του κόσμου.
Μετά το δημοψήφισμα του 1950, κατά το οποίο το 95,7% του λαού ψήφισε ενυπόγραφα την Ένωση με την Ελλάδα, ο αγγλικός ζυγός, η καταπίεση και η τρομοκρατία είχαν ενταθεί σε αφάνταστο βαθμό και το μαρτυρικό μας νησί, βαθύτατα ελληνικό από την αυγή της προϊστορίας, ζούσε στιγμές αγωνίας και τρόμου. Πιστοί στις πανάρχαιες παραδόσεις μας, μία δράκα νέων αγωνιστών με τον αρχηγό τους τον στρατηγό Γεώργιο Γρίβα, τον θρυλικό «Διγενή» και την συμμετοχή όλων σχεδόν των κατοίκων του νησιού, ξεκίνησαν έναν τετραετή αγώνα (1955 -1959) που χαρακτηρίστηκε από απαράμιλλες πράξεις ηρωισμού και αυτοθυσίας. Τριακόσιοι σαράντα αντάρτες νίκησαν έναν στρατάρχη, δύο στρατηγούς και σαράντα χιλιάδες πάνοπλους Άγγλους στρατιώτες. Όπως έγραψε και ο αιώνιος έφηβος Ευαγόρας Παλληκαρίδης στο τελευταίο του γράμμα, λίγο πριν τον απαγχονισμό του:
«Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα…».
Τότε, κάποιοι πήραν ανηφοριές, πήραν μονοπάτια, ήθελαν να βρουν τα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στη λευτεριά. Τότε, αυτοί ήταν ερωτευμένοι με μία ιδέα. Ήταν ερωτευμένοι με την Ελλάδα. Γι’ αυτούς η ζωή ήταν περιττή μέσα στη σκλαβιά και την καταπίεση του δυνάστη. Γι’ αυτούς δεν είχε αξία το χρήμα και τα υλικά αγαθά.
Σήμερα, 69 χρόνια μετά, βλέπουμε μια ηγεσία και μια κοινωνία ανίκανη να σταθεί αντάξια στο χρέος απέναντι στους προγόνους και την πατρίδα μας. Εδώ και 50 χρόνια ζούμε πρόσφυγες στον ίδιο μας τον τόπο, με το 37% του εδάφους μας υπό κατοχή, με την οικονομία μας στο χείλος της καταστροφής και τον Τούρκο εισβολέα να αλωνίζει ανενόχλητος και να διεκδικεί ολοένα και περισσότερα. Η στάση των πολιτικών μας όλα αυτά τα χρόνια είναι άκρως προδοτική, αφού συνομιλούν με τον κατακτητή για μια λύση ξεπουλήματος.
Δυστυχώς, η πολιτική εξουσία συσχέτισε την ιδέα της «Ένωσις» με εθνικές και ακροδεξιές ιδέες, θέλοντας να τη θάψει για να βολευτεί με την κολοβή «ανεξαρτησία» του ’60. Από την άλλη, βλέπουμε μια νεολαία που πάντοτε αποτελούσε ορμητήριο κάθε ελληνικής δόξας να είναι υπνοτισμένη και βυθισμένη στην καλοπέραση και αδιάφορη για τις εξελίξεις στον τόπο μας. Είναι κρίμα και άδικο τόσες θυσίες να πάνε χαμένες. Οι θυσίες τους περιμένουν δικαίωση, οι ήρωές μας περιμένουν να τους τιμήσουμε όπως πραγματικά τους αξίζει, μέσα από τις πράξεις μας, μέσα από τους αγώνες που καλούμαστε να δώσουμε για το μαρτυρικό μας νησί. Εμείς ακολουθούμε πιστά αυτά που είπε ο Αρχηγός Διγενής στην τελευταία του προκήρυξη: «Με την κατάπαυσιν του μαχητικού αγώνος, η αποστολή σου δεν ετελείωσε. Τώρα αρχίζει ειρηνικός αγών διά την αξιοποίησιν όλων εκείνων, που απεκτήσαμεν με αίμα…. Ε.Ο.Κ.Α. ο Αρχηγός Διγενής».
Γραφείο Τύπου
Π.Ε.Ο.Φ. Θεσσαλονίκης
