Η 1η Οκτωβρίου 1960 καθιερώθηκε ως ημέρα ανακήρυξης της «ανεξαρτησίας» της Κύπρου από τους Βρετανούς. Πραγματική ημερομηνία της «ανεξαρτησίας» ήταν η 16η Αυγούστου του ίδιου χρόνου. Μια δοτή ανεξαρτησία με ένα δοτό σύνταγμα, το οποίο αν και φαινομενικά έδινε επιτέλους μια ελεύθερη πατρίδα στους Κύπριους, τελικά ήταν η αρχή της αντίστροφης μέτρησης για την καταστροφή μας.
Την 1η Απριλίου του 1955 ξεκινά ο ένοπλος αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α, ο οποίος είχε Εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα. Στόχος του Αγώνα ήταν η ολοκληρωτική Απελευθέρωση του νησιού μας και η Ένωσή του με την Ελλάδα. Η δράση της Ε.Ο.Κ.Α ξεκίνησε τον Απρίλιο του 1955 και τερματίστηκε τον Δεκέμβριο του 1959, καθώς κατά τη διάρκειά του αρκετοί Έλληνες Κύπριοι αγωνιστές πιάστηκαν από τους Βρετανούς και βασανίστηκαν ή και εκτελέστηκαν.
Η Ένωση με την Ελλάδα δεν αποτελούσε μόνο τον προαιώνιο πόθο των Ελλήνων της Κύπρου, αλλά ήταν και ο μόνος δρόμος προς την εξασφάλιση της ασφάλειας και της ειρήνης στην Κύπρο μας.
Μετά το τέλος του αγώνα, υπογράφεται η Συνθήκη Ζυρίχης-Λονδίνου, η οποία κατοχύρωνε την «ανεξαρτησία» της Κύπρου, καθόριζε το Σύνταγμα του νέου κράτους και τα δικαιώματα κάθε «κοινότητας» με βάση την εθνική καταγωγή, όσον αφορά το κράτος και τη διακυβέρνηση. Η πολιτειακή οργάνωση του νεοσύστατου κράτους ήταν πολύπλοκη και απαιτούσε ομοφωνία και των δύο «κοινοτήτων» σε μια σειρά από θέματα. Ο πρόεδρος θα ήταν Έλληνας της Κύπρου και ο αντιπρόεδρος τ/κ. Το σύνταγμα ήταν δικοινοτικό και βασιζόταν στην ποσόστωση, η οποία ήταν δυσανάλογη με τα πραγματικά ποσοστά των κατοίκων του νησιού. Ακόμα, παραχωρούσε περιοχή στη Βρετανία για δημιουργία στρατιωτικών βάσεων, κάτι που αντιτίθεται στο Άρθρο 1, Παράγραφος 1 του Καταστατικού Χάρτη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.
Στις συμφωνίες περιλαμβανόταν και η «συμφωνία εγγυήσεων», η οποία όριζε την Ελλάδα, την Τουρκία και την Αγγλία εγγυήτριες δυνάμεις για το νεοσύστατο κράτος. Κάθε μια από αυτές είχε το δικαίωμα μονομερούς στρατιωτικής επέμβασης για να «επαναφέρει την ειρήνη», σε περίπτωση που έκρινε ότι απειλείτο αυτή στο νησί. Το δικαίωμα αυτό εκμεταλλεύτηκε η Τουρκία την 20η Ιουλίου του 1974, με αφορμή το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου του 1974, όταν θεώρησε ότι η ασφάλεια των τ/κ απειλείτο.
Η ποσόστωση στο δοτό σύνταγμα, σε συνδυασμό με τη Συμφωνία εγγυήσεων ήταν οι κύριοι λόγοι για τους οποίους το νησί μας βρίσκεται σήμερα στην υφιστάμενη κατάσταση. Το 37% της Κύπρου είναι εδώ και 49 χρόνια υπό τουρκική κατοχή. Οι 200.000 πρόσφυγες, ο εποικισμός από Τούρκους στα κατεχόμενα και η ανακήρυξη του ψευδοκράτους στις 15 Νοεμβρίου 1983, είναι μερικά από τα αποτελέσματα της «ανεξαρτησίας» με το δοτό σύνταγμα.
Σήμερα, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η υπογραφή της Συμφωνίας ήταν απλά η κίνηση για να κλείσει το Κυπριακό πρόβλημα με οποιοδήποτε τρόπο. Οι προδοτικές κινήσεις των κυβερνήσεων σε Ελλάδα και Κύπρο, σε συνδυασμό με τον αμείλικτο επεκτατισμό των Τούρκων, είναι οι λόγοι που σήμερα φτάσαμε στο σημείο να αντιστραφούν οι ρόλοι. Το θύμα έγινε θύτης και αντίστροφα. Οι Τούρκοι διεκδικούν μέσω των συνομιλιών, οι οποίες βασίζονται στη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, τη νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής. Αυτό σε συνδυασμό με το «σύνδρομο της Στοκχόλμης» που εμφανίζεται στα δύο μεγάλα κόμματα και τους τυφλά πιστούς οπαδούς τους, είναι οι λόγοι που κάνουν τον κίνδυνο εξαφάνισης της ελληνικότητας του νησιού πολύ εμφανή.
Το πρόβλημα δεν θα λυθεί αν οι κυβερνήσεις συνεχίσουν να εθελοτυφλούν και συνεχίσουν να βασίζονται σε ψευδαισθήσεις, θεατρικές παραστάσεις, δείπνα και ανταλλαγή γαρυφάλλων ως ένδειξη πόθου για «επανένωση» της Κύπρου. Το πρόβλημα δεν είναι δικοινοτικό, αλλά πρόβλημα εισβολής και κατοχής και η ΜΟΝΗ δίκαιη λύση είναι η Απελευθέρωση, όσο καιρό και αν χρειαστεί. Ανέκαθεν, οι συνομιλίες βασίζονται στο μοντέλο λύσης της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας και δεν επιτεύχθηκε τίποτε, παρά μόνον η διαιώνιση του προβλήματος. Είναι μάλλον καιρός να στραφούμε στον μοναδικό πραγματικό τρόπο επίλυσης του Κυπριακού Εθνικού Ζητήματος και να ξεκινήσουμε να μαχόμαστε για την πραγματική Απελευθέρωση της πατρίδας μας και όχι στο ξεπούλημα της.
Γραφείο Τύπου
Π.Ε.Ο.Φ Θεσσαλονίκης
