Στις 15 Ιανουαρίου 1950, σύσσωμος ο Ελληνισμός της Κύπρου σπεύδει στις εκκλησίες κάθε πόλης και χωριού και υπογράφει την Ένωση με τη μητέρα πατρίδα. Σε κλήμα ενθουσιασμού, η συντριπτική πλειοψηφία ψήφισε υπέρ της Ενώσεως και με αίσθημα χαράς και δικαίωσης πίστεψαν πως είχε φτάσει η ιερή στιγμή της εκπλήρωσης των πόθων τους.
Η Ιερά Συνοδός αποφάσισε να καλέσει το λαό σε δημοψήφισμα για να εκφράσει την βούληση του σχετικά με το πολιτικό και εθνικό του μέλλον. Στις 8 Δεκεμβρίου 1949 κυκλοφόρησε εθναρχική εγκύκλιος, σύμφωνα με την οποία ο λαός της Κύπρου καλείτο να επιτελέσει ξανά το καθήκον του προς την πατρίδα ενωμένος και αδιάσπαστος: «Δι’ Ένωσιν και μόνον Ένωσινηγωνίσθης επί τόσα έτη. Ένωσιν και μόνον Ένωσιν καλείσαι να επισφραγίσεις διά της ψήφου σου. Σύνθημα μοναδικόν έστω διά πάντας: Ένωσιν και μόνον Ένωσιν. Και δι΄αυτήν να δοθή η ψήφος και του τελευταίου Κυπρίου…»
Οι Έλληνες της Κύπρου υπέγραψαν το Δημοψήφισμα με τέτοια επιτυχία που κανένα γεγονός, πουθενά αλλού δεν πραγματοποιήθηκε με τέτοιο θρίαμβο και πλήρως πλειοψηφικό αποτέλεσμα, σε καμία γωνιά της γης. Για ακόμα μια φορά αποδεικνύεται η Ελληνικότητα του νησιού και πως η φλόγα στις καρδιές των Κυπρίων είναι άσβεστη. Τόσα χρόνια σκλαβιάς, τόσοι λαοί πέρασαν από το νησί μας αλλά όπως έδειξε η ιστορία ήταν απλά περαστικοί. Η Κύπρος ήταν είναι και θα παραμείνει Ελληνική μέσα από το πέρασμα των χρόνων.
Ένα ντοκουμέντο το οποίο είναι σημαντικό να θυμόμαστε τόσο εμείς αλλά πιο πολύ τα ανθενωτικά σημερινά φερέφωνα τα οποία καθυβρίζουν τον Ιερό πόθο των Κυπρίων αναφέρουμε πιο κάτω:
«(…) Δεν υπάρχουν ενωτικοί και ανθενωτικοί στην Κύπρο. Υπάρχουν μόνο εκείνοι, οι οποίοι υποστηρίζουν την ένωση ολόκληρης της Κύπρου με την Ελλάδα, χωρίς εδαφικά ή διοικητικά ανταλλάγματα και εκείνοι οι οποίοι είναι έτοιμοι να παραχωρήσουν εδαφικά και διοικητικά ανταλλάγματα προκειμένου να πραγματοποιηθεί η ένωση»
Αυτά είναι τα λόγια του Εζεκία Παπαϊωάννου Γενικού Γραμματέα του ΑΚΕΛ ο οποίος θεωρούσε την Ένωση ως μόνο τελικό στόχο των Κυπρίων.
Η Ένωση μπορεί να μην επιτεύχθηκε με την υπογραφή του δημοψηφίσματος του 1950, όμως μερικά χρόνια αργότερα και ενώ ο αγώνας συνεχιζόταν, οι πρόγονοί μας υπογράφουν για δεύτερη φορά την Ένωση με την μάνα Ελλάδα, αυτή την φορά με το αίμα τους. Οι αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α, πέντε χρόνια αργότερα (1955-1959), κατά των Εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα κατά του αγγλικού ζυγού αξιώνουν,για ακόμα μια φορά, Ένωση και Ελευθερία και οδηγούνται στον θάνατο για να μείνουν αθάνατοι στα βουνά της ιστορίας. Παιδιά της ίδιας ηλικίας με μας, ανέβηκαν τα σκαλοπάτια στην Λευτεριά, θυσιάζοντας τη ζωή τους για την Ένωση της Κύπρου μετά της Μητρός Πατρίδος. Είναι χρέος μας να μην αφήσουμε τη θυσία τους να πάει χαμένη. Για μας η φλόγα μένει άσβεστη και πιστεύουμε ακράδαντα πως θα έρθει η ώρα της δικαίωσης των πόθων μας. Γνωρίζαμε εξ αρχής πως σε κάθε εξέγερση οι Έλληνες είναι ολίγοι, όμως ο Θεός είναι Μεγάλος.
Με πίστη στους αγώνες των προγόνων μας για το ιερό Ιδεώδες, αναζωπυρώνουμε την φλόγα της Ένωσης στης καρδιές μας. Μακριά από ξένα συμφέροντα και με ορθό πολιτικό λόγο ορθώνουμε το λάβαρο του αγώνα για Απελευθέρωση – Αυτοδιάθεση – Ένωση. Γιατί μόνο έτσι η Κύπρος θα μπορεί να είναι κατοχυρωμένη και ασφαλισμένη από ξένη παρέμβαση και θα είναι ενωμένη με την υπόλοιπη Ελλάδα όπως την θέλει η Ελληνική της Ιστορία να είναι. Σε μια ξεχασμένη επέτειο αλλά την σημαντικότερη στα χρονικά της κυπριακής ιστορίας θυμόνται οι παλιοί και μαθαίνουν οι νεότεροι τον πραγματικό πόθο και αγώνα του Λαού της Κύπρου.
ΕΛΛΑΣ – ΚΥΠΡΟΣ – ΕΝΩΣΙΣ
Γραφείο Τύπου
Π.Ε.Ο.Φ. Θεσσαλονίκης
