Στο τέλος του έφτασε για άλλη μια χρονιά το καθιερωμένο τριήμερο αντικατοχικών εκδηλώσεων, που πραγματοποιείται με αφορμή την επέτειο της παράνομης ανακήρυξης του ψευδοκράτους στην κατεχόμενη γη μας.
Ως αυτόνομοι φοιτητές και Έλληνες της Κύπρου, που δεν ξεχνούν και σε καμιά περίπτωση δεν τους κατέβαλε η ηττοπάθεια των πολιτικών μας ηγεσιών, συνεχίζουμε με κάθε μέσο τον αγώνα μας για Λευτεριά και Δικαίωση. Όπως κάθε χρόνο, διοργανώσαμε και φέτος το τριήμερο των αντικατοχικών μας εκδηλώσεων, στέλνοντας το μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση ότι η νεολαία της Κύπρου είναι παρούσα και αγωνίζεται. Στόχος μας, η πραγματική ενημέρωση και η αφύπνιση του Ελληνισμού σχετικά με το Κυπριακό ζήτημα. Βγήκαμε λοιπόν στον δρόμο, εκεί που οι φωνές δεν φιμώνονται, αλλά τονώνονται για το δίκαιο.
Το τριήμερο ξεκίνησε το βράδυ της 12ης Νοεμβρίου με την ανάρτηση πανό σε κεντρικά σημεία της πόλης, με γραμμένα τα συνθήματα «ΤΟ ΨΕΥΔΟΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥΣ Η ΜΙΣΗ ΜΑΣ ΠΑΤΡΙΔΑ» και «ΕΞΩ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ». Το πρωί της 13ης Νοεμβρίου, φτάσαμε έξω από το τουρκικό προξενείο. Στήσαμε το αντίσκηνο, τις πινακίδες, τα τραπεζάκια με τα ενημερωτικά φυλλάδια και την έκθεση φωτογραφιών. Η τελευταία συμπεριλάμβανε την τουρκική εισβολή, την προσφυγιά, τους αγνοούμενους, τις πολιτιστικές καταστροφές και τις πρόσφατες θηριωδίες των Τούρκων, όπως τις δολοφονίες των Σολωμού Σολωμού, Τάσου Ισαάκ, Θεόφιλου Γεωργιάδη και εθνοφρουρών στην πράσινη γραμμή.
Υψώσαμε τις σημαίες μας απέναντι στο προξενείο. Την Ενωτική σημαία και τις σημαίες της Ελλάδος, της Βορείου Ηπείρου και των Αρμενίων. Συνυφασμένος ο αγώνας για διεκδίκηση του δικαίου και της λευτεριάς. Επίσης, τοποθετήσαμε πλακάτ, στα οποία αναγραφόταν η φράση «ΕΣΤΙΝ ΟΥΝ ΕΛΛΑΣ ΚΑΙ Η ΚΥΠΡΟΣ». Ο δείκτης φτάνει στις 12 μ.μ. Ξενικά η συμβολική 48ωρη απεργία πείνας, που πραγματοποιείται ως ένδειξη έντονης διαμαρτυρίας, για την ανακήρυξη του ψευδοκράτους και την κατοχή. Αξίζει να σημειωθεί ότι συμβολική απεργία πείνας πραγματοποιείτο και στα κρατητήρια των βάρβαρων Βρετανών, όταν ένας αγωνιστής ξεψυχούσε στην κρεμάλα ή μέσω των φρικτών βασανιστηρίων. Το συμβολικό της κίνησης σχετιζόταν με το ότι ήθελαν να προβάλλουν με την απεργία τη διαμαρτυρία τους, αλλά να συνεχίσουν να βρίσκονται εν ζωή, ούτως ώστε να συνεχίσουν τον Αγώνα του νεκρού συναγωνιστή τους.
Ακολούθως, ξεκίνησε η ενημέρωση σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί στο νησί, την παράνομη ανακήρυξη του ψευδοκράτους και την επαίσχυντη λύση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Πέραν της ενημέρωσης στην Αγίου Δημητρίου, μεταβήκαμε και στην Πλατεία Αριστοτέλους, καθώς και στην Πλατεία Αγίας Σοφίας, για ενημέρωση περισσότερων συνανθρώπων μας. Το βράδυ, η ενημέρωση τερματίστηκε. Γύρω από τη φωτιά, απέναντι από το προξενείο, συζητούσαμε σχετικά με τη δράση μας, την κατεχόμενη γη μας και όσα είχαμε αποκομίσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Σε τέτοιες στιγμές, ήμασταν όλοι οι συναγωνιστές μια γροθιά και δυναμώναμε για την επόμενη μέρα. Ξεχνούσαμε την κούραση, την πείνα και τις αποδοκιμασίες. Θέλαμε να συνεχίσουμε τον αγώνα μέχρι τέλους. Η πρώτη μέρα έφτασε στο τέλος της λοιπόν. Όλοι ικανοποιημένοι και έτοιμοι να παλέψουν για την επερχόμενη.
Ξημέρωσε. Όλοι πρόθυμοι και το ηθικό μας ακέραιο. Η γαλανόλευκη, οι φωτογραφίες με τις μάνες και τα κατεχόμενα χωριά μας και το βλέμμα του συναγωνιστή, μας αναπτέρωναν το ηθικό. Νιώθαμε ακόμη Τον Θεό να μας επισκιάζει, να ευλογεί τα δίκαια. Ξεκίνησε η ενημέρωση από το πρωί. Συζητήσεις, διαφωνίες, αποδοκιμασίες, ευχαρίστηση, χαρά και λύπη. Τα συναισθήματά μας ανάμεικτα. Ξέραμε όμως ότι πράττουμε το ορθό. Σταθήκαμε λεβέντικα και ακούραστα να ενημερώνουμε για το μαρτυρικό μας νησί. Ξέραμε ότι η επόμενη μέρα ήταν η επέτειος της ανακήρυξης και φούντωνε μέσα μας το δίκαιο. Η ψυχή μας ήταν έτοιμη να σπάσει. Έτοιμη να περάσει τον ψηλό φράκτη του τουρκικού προξενείου και να κατεβάσει το κουρελόπανο της ντροπής όπως άλλοτε.
Βράδιασε και η ώρα πλησίαζε. Δώδεκα παρά, όλοι ανήσυχοι και νευρικοί. Σταθήκαμε απέναντι από το προξενείο, λες και βρισκόμαστε μπροστά από το συρματόπλεγμα, μπροστά από την κατεχόμενη γη μας. Υψώσαμε τις φωνές μας τόσο δυνατά που αντηχούσαν σε όλη την περιοχή. Τόσο δυνατά, ώστε να κατανοήσουν οι πάντες πως δεν θα ζήσουμε σκλάβοι στον τόπο μας και πως η Λευτεριά αργά ή γρήγορα θα επέλθει γιατί πολύ απλά «τα άδικα ουκ ευλογούνται».
Η φωτιά σιγοκαίει, όπως και οι ψυχές μας. Έγιναν όμως φλόγες έτοιμες να κατασπαράξουν όποιον στεκόταν εμπόδιο στον δρόμο προς την επιστροφή, φλόγες έτοιμες να κάψουν οποιουσδήποτε ξεπουλούν την πατρίδα μας. Συζητήσεις, συνθήματα, ιστορίες από τους προγόνους και τους γονιούς μας.
Ήρθε το ξημέρωμα της αποφράδας μέρας. Όλοι με άδειο το στομάχι και κουρασμένοι, αλλά κανένας δεν σταμάτησε. Τέλος της συμβολικής απεργίας πείνας, κανείς δεν χαμογέλασε από ευχαρίστηση, γιατί έχουμε να δώσουμε πολλά περισσότερα για τον τόπο μας. Το απόγευμα της ίδιας μέρας, πραγματοποιήθηκε η διαδικτυακή εκδήλωση με κεντρικό ομιλητή τον κ. Ιωάννη Μπαλτζώη, Αντιστράτηγο ε.α. και Πρόεδρο του ΔΣ του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών, ο οποίος μας ανέλυσε το ζήτημα της προοπτικής αποτροπής του τουρκικού επεκτατισμού σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο.
Με το τέλος της διαδικτυακής εκδήλωσης, ξεκίνησε η πορεία προς το τουρκικό προξενείο. Όλοι με έναν προβληματισμό, σκεπτικοί και συνειδητοποιημένοι. Νιώθαμε πως φτάναμε στο κατώφλι του κατακτητή και καθήκον μας ήταν να του θυμίσουμε ότι δεν θα ξεχάσουμε και ότι αρνούμαστε να του παραχωρήσουμε τη γη μας.
«Η φωνή μας – αιώνες παλιοί που δεν χάθηκαν. Τ’ όνειρο μας – αιώνες που θα ‘ρθουν. Αγρυπνούμε σ’ αυτή τη γωνιά και μαχόμαστε. Η ελπίδα ακονιέται στην πίστη». Φτάσαμε λίγο έξω από το προξενείο. Η απαίτησή μας αντηχούσε στις ψηλές πολυκατοικίες της Θεσσαλονίκης: «ΕΞΩ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ».
Φωνές που διαπερνούσαν το αστυνομικό μπλόκο και έφταναν στο θωρακισμένο προξενείο. Ακολούθως, άναψε η φλόγα του «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ». Τα μάτια μας δάκρυζαν. Συγκίνηση γιατί έλαμψε αυτό που ζητούμε, γιατί διατρανώσαμε την αποφασιστικότητά μας για Λευτεριά, γιατί υπάρχει ελπίδα σε αυτόν τον τυραννισμένο τόπο. Ακολούθως, καταθέσαμε το ψήφισμά μας κατά της κατοχής. Προφανώς και οι βάρβαροι κατακτητές δεν επέτρεψαν να το τοποθετήσουμε στην πόρτα του προξενείου. Τέλος, υψώσαμε τις σημαίες μας ψηλά στον ουρανό. Αναφωνήσαμε περήφανα τον εθνικό μας ύμνο.
Μέσα από τον αγώνα μας, μας αναπτερώνεται συνεχώς η ελπίδα. Φτάνουμε ολοένα και πιο κοντά στον στόχο μας. Άλλωστε, πώς θα μπορούσαμε να αποδεχτούμε τη 47χρονη κατοχή της πατρίδας μας; Γι’ αυτό κι εμείς, πράξαμε το ελάχιστο για ένα ακόμα τριήμερο, προκειμένου να υπενθυμίσουμε στον κόσμο, ότι στην Κύπρο έχουμε κατοχή και ότι οι Τούρκοι κατακτητές προσπαθούν να νομιμοποιήσουν τα εγκλήματα που διέπραξαν και διαπράττουν, με τις ευλογίες μάλιστα της δικής μας πλευράς. Ο αγώνας μας όμως δεν σταματά εδώ. Συνεχίζει να είναι ενταγμένος στην καθημερινότητά μας. Αλίμονο αν με μεμονωμένες ενέργειες, ελπίζουμε στην πολυπόθητη λευτεριά ολόκληρου του νησιού μας. Θα συνεχίσουμε λοιπόν μέχρις ότου επιστρέψουμε στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού μας. Μέχρις ότου λάμψει το δίκαιο και δικαιωθούν οι θυσίες των προγόνων μας.
«Κι αν είναι αυτοί 30, θα γίνουμε 40…»
Γραφείο Τύπου
Π.Ε.Ο.Φ Θεσσαλονίκης
