Με αφορμή τα 70χρονα της Βασίλισσας Ελισάβετ Β’ στον θρόνο της, γνωστό και ως «Πλατινένιο Ιωβηλαίο», θα πραγματοποιηθεί «φιλανθρωπική συναυλία» στο αρχαίο Κούριο, στις 2 Ιουνίου. Στη συναυλία θα συμμετέχει η χορωδία και η χορευτική ομάδα του Πολιτιστικού Ομίλου «Διάσταση» και οι Κύπριες σοπράνο, Αλίκη Χρυσοχού και Μαρία Παπαϊωάννου, ενώ εκεί θα παραβρίσκονται και η μπάντα των Βρετανικών Βάσεων «Royal Signals» και η χορωδία «Military Wives». Η συναυλία θα περιλαμβάνει επίσης τελετή ανάμματος φλόγας για να σηματοδοτήσει τα 70 χρόνια υπηρεσίας της Βασίλισσας. Τα έσοδα θα δοθούν σε δύο κυπριακά φιλανθρωπικά ιδρύματα για αντιμετώπιση του καρκίνου των παιδιών, καθώς και σε ένα βρετανικό φιλανθρωπικό ίδρυμα που στηρίζει οικογένειες στρατιωτών. Όπως δηλώνει η Διοίκηση των ΒΒ, με αυτόν τον τρόπο θα εορταστεί η υπηρεσία της Βασίλισσας στο βρετανικό έθνος, η στήριξή της στις Ένοπλες Δυνάμεις, αλλά και «η φιλία και η συνεργασία» μεταξύ του Ηνωμένου Βασιλείου και της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Είναι πραγματικά λυπηρό και αξιοθρήνητο το γεγονός πως κάποιοι επέλεξαν να ξεχάσουν τις βαρβαρότητες που έχει διαπράξει η Βασίλισσα Ελισάβετ, κατά τον Εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α του ‘55-’59. Ξεχνούν τις θανατικές καταδίκες που μοίραζε απλόχερα στους αγωνιστές μας. Ξεχνούν και την άρνησή της στην επιστροφή των νεκρών σωμάτων στις οικογένειες. Ξεχνούν όλους όσους θυσιάστηκαν, αγωνιζόμενοι για την Ελευθερία της πατρίδας μας και την Ένωση με τη Μάνα Ελλάδα. Ξεχνούν τον αγώνα κάθε λογής ανθρώπου, που διεκδίκησε το δίκαιό του, που πάλεψε για να είναι «τούτος ο τόπος λεύτερος». Ξεχνούν την αξιοπρέπεια και την ηθική. Όλοι όσοι απαγχονίστηκαν κατά τη διάρκεια εκείνου του υπέρλαμπρου αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α, όλοι όσοι έπεσαν για τη λευτεριά, παρέδωσαν στις επόμενες γενιές τεράστια αποθέματα ελληνικής ψυχής και έγιναν υποδείγματα ανδρείας και αυταπάρνησης. Η φωτιά στα σώματά τους έγινε λαμπάδα ενός ελληνικού λαού, αυτού του λαού που σήμερα ξεχνά και εθελοτυφλεί.
Είναι απορίας άξιο το τι προσπαθούμε να επιτύχουμε με αυτή τη συναυλία. Τί ακριβώς θέλουμε να γιορτάσουμε; Τον απαγχονισμό του 18χρονου Ευαγόρα Παλληκαρίδη, που άφησε πίσω «αδέλφια, συγγενείς, την μάνα, τον πατέρα», τη θυσία του Γρηγόρη Αυξεντίου, που κάηκε ολοζώντανος σε ένα κρησφύγετο «αποχαιρετώντας» τη ζωή του, ή την ψυχρή δολοφονία του 7χρονου Δημητράκη Δημητριάδη από τους Άγγλους στρατιώτες; Αλήθεια, εξήντα τρία χρόνια ήταν αρκετά για να λησμονήσουμε τον αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α; Την ίδια στιγμή που θα έπρεπε να κοιτάμε στο πρόσωπο της Βασίλισσας Ελισάβετ μια δολοφόνο που απαγχόνισε εννέα παλληκάρια και επέτρεπε τη δολοφονία δεκάδων ανθρώπων που αγωνίζονταν για το υπέρτατο αγαθό, εμείς γιορτάζουμε τα 70 χρόνια εξουσίας της.
Είναι αδιανόητο το γεγονός ότι μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού της Κύπρου, πιστεύει πλέον στην προαναφερόμενη «φιλία» μεταξύ του ΗΒ και της Κυπριακής Δημοκρατίας. Πιστεύει στη συνεργασία με μια χώρα που εξυπηρέτησε τα εθνικά της συμφέροντα σε συνεργασία με την Τουρκία, για να υποτάξουν από κοινού τον κυπριακό λαό. Το Κυπριακό άλλωστε, είναι αποτέλεσμα της τουρκοβρετανικής συμμαχίας.
Ως ένας λαός που κληρονόμησε τα αγνά ιδανικά για τα οποία θυσιάστηκαν οι πρόγονοί μας, καλούμαστε να αποτρέψουμε τη διεξαγωγή αυτής της συναυλίας. Πρόκειται για ακόμα ένα ξεπούλημα, καθώς αποδεικνύεται για ακόμα μια φορά η αδυναμία μας να ξεφύγουμε από τα θλιβερά κατάλοιπα της αποικιοκρατίας. Καλούμαστε να διαδώσουμε ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που δεν ξεχνούν και δεν υποκλίνονται μπροστά σε βασίλισσες-δολοφόνους, που καταπίεσαν και κατέπνιξαν στο αίμα δεκάδες λαούς σε ολόκληρο τον κόσμο, επειδή ζήτησαν το αυτονόητο, την Ελευθερία τους.
Οφείλουμε να ανακαλούμε στη μνήμη μας όλες τις θυσίες που έγιναν στο όνομα της λευτεριάς. Το «Μολών Λαβέ» του Αυξεντίου, την καταστολή της βρετανικής σημαίας στο σχολείο του Ευαγόρα Παλληκαρίδη από τον ίδιο και τον ηρωισμό του όταν βάδιζε προς την αγχόνη, το «Ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής» του Κυριάκου Μάτση. Οι προπάτορές μας, μας δίδαξαν να ζούμε λεύτεροι και όχι υποδουλωμένοι, με ψηλά το κεφάλι. Μα πάνω από όλα, μας δίδαξαν πως «τη λευτεριά ο καθένας μας την εχρωστάει σ’ όλους». Έτσι και εμείς, χρωστάμε τη λευτεριά σε όλους όσους χάθηκαν από «προσώπου γης» για τούτον τον τόπο, αλλά παραμένουν ζωντανοί στις ψυχές μας και φέγγουν σαν «χρυσό κωνσταντινάτο». Τη χρωστάμε όμως και σε όσους θα ‘ρθουν. Ας βρούμε λοιπόν, «τα σκαλοπάτια που παν στη λευτεριά».
Γραφείο Τύπου
Π.Ε.Ο.Φ Θεσσαλονίκης
