«Λυπούμαι που δεν θα δω την Κύπρο μας ελεύθερη. Όμως δεν με φοβίζει ο θάνατος, γιατί η ζωή είναι περιττή μέσα στη σκλαβιά». Αυτά ήταν τα λόγια του Ήρωα της Ε.Ο.Κ.Α, Ανδρέα Δημητρίου, όταν καταδικάστηκε σε θάνατο δι’ απαγχονισμού. Αυτές οι λέξεις περιλάμβαναν μέσα τους όλες τις αρχές, τις αξίες και τα ιδανικά που χαρακτήριζαν τον Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα. Ο Αγώνας, όμως, δεν έληξε με την εκπλήρωση του προαιώνιου πόθου της Ενώσεως, ούτε με την πλήρη Απελευθέρωση της Κύπρου μας από τον βρετανικό ζυγό, αλλά με μια δοτή «ανεξαρτησία». Ήταν αυτή η υποτιθέμενη «ανεξαρτησία» που οδήγησε λίγα χρόνια αργότερα, στην κατάληψη του μισού νησιού από τους επόμενους κατακτητές μας, τους Τούρκους. Και η Κύπρος μας, για ακόμα μια φορά, δεν ήταν λεύτερη.
Το νεοσύστατο κράτος της Κύπρου είχε ήδη αποδειχθεί δυσλειτουργικό, λίγα μόλις χρόνια μετά την υπογραφή των Συμφωνιών Ζυρίχης – Λονδίνου, που συνόδευσαν τη λήξη του ένοπλου Απελευθερωτικού Αγώνα. Δύο συμφωνίες που με πρόσχημα την κυπριακή «ανεξαρτησία», εξασφάλισαν την παραμονή των Βρετανών και την εμπλοκή των Τούρκων στο Κυπριακό, μέσα από τη Συνθήκη Εγγυήσεων, ενώ αναγνώρισαν επίσης τη μουσουλμανική μειονότητα ως «τ/κ κοινότητα», με την ταυτόχρονη υποβάθμιση της ελληνικής πλειοψηφίας σε «ελληνοκυπριακή κοινότητα». Έτσι, αφού είχαν ήδη αρχίσει οι συμπλοκές μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων του νησιού, τις οποίες υποκινούσαν οι Βρετανοί με σκοπό να διαχωρίσουν τους πληθυσμούς και ενώ ο ελληνικός λαός της Κύπρου είχε ήδη αρχίσει να διχάζεται εξαιτίας των εξελίξεων που διαδραματίζονταν στο εσωτερικό, ακολούθησε λίγα χρόνια αργότερα η βάρβαρη τουρκική εισβολή. Το 1974 άφησε πίσω του χιλιάδες νεκρούς, πρόσφυγες, αγνοούμενους, εγκλωβισμένους και το βόρειο τμήμα του νησιού κατεχόμενο και κατοικημένο πλέον από Τούρκους, κυρίως έποικους.
Μέχρι και πέντε χρόνια μετά την εισβολή, η κυπριακή ηγεσία υποκύπτει στις επιδιώξεις του κατακτητή και αποδέχεται τη δημιουργία ενός ομοσπονδιακού καθεστώτος, ως λύση του Κυπριακού. Με τα δεδομένα αυτά, το 1983 ανακηρύσσεται παράνομα στα κατακτημένα εδάφη το τ/κ ψευδοκράτος, με την επωνυμία «τουρκική δημοκρατία βόρειας Κύπρου». Ανάμεσα στις «δύο ζώνες», κλειστά οδοφράγματα που θυμίζουν σύνορα μεταξύ δύο κρατών. Έτσι, τα οδοφράγματα, ως απόρροια της τουρκικής εισβολής, οδηγούν τον ελληνικό λαό της Κύπρου σε μαζικές διαδηλώσεις κατά των κατακτητών, οι οποίοι δεν διστάζουν να ασκήσουν βία, αλλά και να σκοτώσουν διαδηλωτές. Με το άνοιγμα των πρώτων οδοφραγμάτων το 2003, υπό τις ευλογίες της πολιτικής μας ηγεσίας, χιλιάδες πολίτες μεταβαίνουν στα κατεχόμενα για να αντικρίσουν για πρώτη φορά μετά το 1974, τη γη που τους μεγάλωσε, που ήταν πλέον βομβαρδισμένη. Και με δάκρυα στα μάτια, αποχαιρέτισαν τα παλιά τους λημέρια και επέστρεψαν στις προσωρινές κατοικίες τους, διατηρώντας όμως την ελπίδα της επιστροφής.
Όμως, ο αποχαιρετισμός αυτός δεν ήταν για πολλούς ο τελευταίος. Μέχρι και σήμερα, στο πλαίσιο της «επαναπροσέγγισης», τα ανοιχτά οδοφράγματα αυξήθηκαν σε αριθμό. Έτσι, δόθηκε η «ευκαιρία» σε χιλιάδες συμπατριώτες μας που υποτάχθηκαν με τη σειρά τους στον κατακτητή, να «επισκέπτονται» τα κατακτημένα εδάφη ως τουρίστες, συντηρώντας οικονομικά το ψευδοκράτος που άλλοτε καταδίκαζαν. Αφήνοντας πίσω την ιστορία, συνάπτουν φιλικές σχέσεις με τους απεσταλμένους του τουρκικού καθεστώτος, υποβαθμίζοντας ένα πρόβλημα εισβολής και κατοχής σε ζήτημα ανθρωπιστικό. Προκειμένου λοιπόν, να ικανοποιήσουν και τους «αδελφούς Τούρκους», στηρίζουν φανατικά την εφαρμογή μιας ομοσπονδιακής λύσης. Το «Δεν Ξεχνώ», έχει πλέον ξεχαστεί.
Η αποδοχή της ομοσπονδίας, ως αποδοχή της ίδιας της κατοχής, οδηγεί στην πλήρη υποταγή του λαού της Κύπρου. Οι δειλοί υποστηρικτές της αποδίδουν την αφοσίωσή τους στο πλαίσιο της «σύνεσης» και της «φρονιμάδας», προσπαθώντας να καλύψουν την πραγματικότητα ενός προδοτικού συμβιβασμού. Η αποδοχή λοιπόν μιας τέτοιας λύσης, αποτελεί καταισχύνη απέναντι στην ιστορία, που είναι γεμάτη με παραδείγματα ηρωισμού και Αγώνων υπέρ της Ελευθερίας. Ατιμάζει τους Ήρωες πρόγονούς μας, που με θάρρος και αποφασιστικότητα οδηγήθηκαν στον θάνατο, προκειμένου να μας χαρίσουν τη Λευτεριά. Οι δειλοί υποστηρικτές της, τοποθετούν στην άκρη τις αρχές, τις αξίες και τα ιδανικά που μας κληρονόμησαν οι αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α, που θυσιάστηκαν για την Ένωση με τη μάνα Ελλάδα, εκδηλώνοντας τη λατρεία τους προς την εξουσία. Ξεχνούν τις βαρβαρότητες των Τούρκων και την κατοχή και αρκούνται στην καταισχύνη της ομοσπονδίας. Η ιστορία όμως, δεν τελειώνει εδώ. Στην αντίπερα όχθη, δυναμώνει η αντίσταση ενάντια στο καθεστώς και μεγαλώνει ο πόθος για την πλήρη Απελευθέρωση.
Γραφείο Τύπου
Π.Ε.Ο.Φ Θεσσαλονίκης
