Παρατηρώντας τις εξελίξεις σχετικά με το ζήτημα της Αμμοχώστου και τη διάνοιξή της από το κατοχικό καθεστώς, με τις ευλογίες της Άγκυρας, θα θέλαμε να αναδείξουμε ξανά ένα ζήτημα, στο οποίο οι ομοσπονδιακές ηγεσίες αναφέρονται εκτεταμένα. Οι «συμφωνίες κορυφής» μεταξύ Μακαρίου-Ντενκτάς και Κυπριανού-Ντενκτάς, που πραγματοποιήθηκαν το ’77 και ’79 και έθεσαν το πλαίσιο, στο οποίο διαπραγματεύονται οι κυβερνήσεις μας το Κυπριακό από τότε μέχρι και σήμερα.
Η συμφωνία του 1979 συγκεκριμένα, αναφέρεται στο ζήτημα της Αμμοχώστου και «δεσμεύει» την Τουρκία προκειμένου να επανεγκατασταθούν οι πρόσφυγες που εκδιώχθηκαν βίαια το 1974, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, αμέσως μετά την επανέναρξη των συνομιλιών και χωρίς να απαιτείται συνολική συμφωνία του Κυπριακού. Επίσης, αναφέρονται σε διάφορες άλλες πτυχές του προβλήματος, όπως η αποστρατικοποίηση της Κύπρου (συνολικά), την ίδια στιγμή που η Τουρκία ενδυναμώνει τον κατοχικό στρατό και στέλνει συνεχώς πολεμικά πλοία, σε κυπριακά ύδατα και η αποφυγή ενεργειών που μπορεί να «πλήξουν» τις διακοινοτικές συνομιλίες. Όταν η Τουρκία απειλεί συνεχώς την Κύπρο και την Ελλάδα και αυξάνει εκθετικά τις πολεμικές της δραστηριότητες στην περιοχή, γίνεται προφανές ότι δεν νιώθει ιδιαίτερα δεσμευμένη από τις «συμφωνίες» ’77-’79.
Επομένως, για ποιο λόγο εμείς επιμένουμε να δεσμεύουμε την ελληνοκυπριακή πλευρά σε κάποιες κατευθυντήριες γραμμές, όπως πραγματικά είναι, που τέθηκαν τέσσερις και πλέον δεκαετίες πριν και που εδώ και τόσα χρόνια δεν έχουν οδηγήσει σε κανένα απτό αποτέλεσμα; Αντιθέτως, έχουν παραβιαστεί από την Τουρκία ουκ ολίγες φορές, με κυριότερη παραβίαση την ίδρυση του παράνομου ψευδοκράτους το 1983, ενώ έχουν εντάξει την Κυπριακή Δημοκρατία και την Ελλάδα σε έναν 40χρονο ατέρμονο διάλογο, που δεν έχει πετύχει τίποτα άλλο από το να εξευτελίσει τη χώρα μας διεθνώς και να διαιωνίσει το Κυπριακό πρόβλημα.
Οι συγκεκριμένες «συμφωνίες» δεν είναι δεσμευτικές, κάτι το οποίο φαίνεται από το περιεχόμενο και το κείμενο τους. Ο Ντενκτάς, δεν εκπροσωπούσε κάποιο υπαρκτό κράτος, αλλά μια παράνομη οντότητα, εδραιωμένη σε εδάφη που κατέκτησε, με παράνομη εισβολή, από την Κυπριακή Δημοκρατία. Δεν μπορούσε να πραγματοποιήσει συμφωνία με τον νόμιμο ηγέτη της ΚΔ, εφόσον κάτι τέτοιο θα υποβίβαζε τον ρόλο του δεύτερου. Επίσης, με βάση το κείμενο, στο οποίο αναφέρεται ρητά «we are seeking..», γίνεται ξεκάθαρο ότι είναι κατευθυντήριες γραμμές για τις τοτινές συνομιλίες και δεν παράγουν καμιά δέσμευση για την σημερινή πολιτική ηγεσία, να συνεχίσει να τις ανάγει σε «ευαγγέλιο» των συνομιλιών. Επίσης, το δοτό σύνταγμα του ’60 δεν περιλαμβάνει κάποια πρόνοια για δέσμευση των επόμενων ηγεσιών από συμφωνίες προηγούμενων ηγεσιών. Κάτι τέτοιο θα ίσχυε αν ήταν διεθνείς συμφωνίες, αλλά εφόσον ο Ντενκτάς ήταν ένας παράνομος ηγέτης, γίνεται ξεκάθαρη η ακυρότητά τους.
Σήμερα, λοιπόν, που η Αμμόχωστος εποικίζεται από το κατοχικό καθεστώς και η Τουρκία προκαλεί καθημερινά, είναι πιο εμφανής από ποτέ η ανάγκη για επαναχάραξη της εθνικής στρατηγικής της πλευράς μας, σχετικά με το κυπριακό. Τονίζουμε ξανά ότι οι συμφωνίες αυτές δεν είναι σε καμιά περίπτωση δεσμευτικές. Απαιτούμε την άμεση αλλαγή πλεύσης της πολιτικής μας ηγεσίας σε μια πολιτική, που θα έχει ως στόχο την πραγματική Απελευθέρωση της κατεχόμενης μας πατρίδας και όχι μια κηδεμονοποίηση της πατρίδας μας σε «δυνάστες» και την εξυπηρέτηση των τουρκικών στόχων από το 1956 μέχρι και σήμερα. Η 46χρονη συνεχιζόμενη εμμονή μας σε πολιτικές που θα επιφέρουν εν τέλει την τουρκοποίηση της πατρίδας μας, καταφέρνει μόνο να διαιωνίζει το πρόβλημα.
Γραφείο Τύπου
Π.Ε.Ο.Φ Θεσσαλονίκης
