Στις 6 Νοεμβρίου 2022, δημοσιεύτηκε σε βρετανική εφημερίδα η επιστολή του τ/κ ψευδοηγέτη Ερσίν Τατάρ, ο οποίος απευθυνόταν στον Βρετανό Πρωθυπουργό Ρίση Σούνακ, ζητώντας τη στήριξη της Βρετανίας στο Κυπριακό ζήτημα. Ο κ. Τατάρ φρόντισε να αναφέρει ιστορικά γεγονότα που συνδέουν τους «πολίτες» του με τους Βρετανούς και να καλέσει τους τ/κ του Λονδίνου να επενδύσουν στα κατεχόμενα, τονίζοντας ότι το ψευδοκράτος έχει καταστεί «κράτος-κλειδί» στην Ανατολική Μεσόγειο.
Πιο αναλυτικά, ο Ερσίν Τατάρ καλεί τον Πρωθυπουργό του Η.Β να στηρίξει τη «λύση δύο κρατών», εξηγώντας ότι «το νησί είναι η πατρίδα δύο ανεξάρτητων λαών, των Τουρκοκυπρίων και των Ελληνοκυπρίων, κανένας εκ των οποίων μπορεί να κυριαρχεί ή να εκπροσωπεί τον άλλο». Ισχυρίστηκε επίσης πως «ένα μέλλον υπό ομοσπονδιακή στέγη στην Κύπρο δεν είναι μέλλον για τον τουρκοκυπριακό λαό» και ανέφερε ότι «μια συμφωνία στην οποία ο τουρκικός στρατός και η Τουρκία θα αποχωρήσουν από την Κύπρο, δεν είναι συμφωνία».
Η στάση του μπορεί να χαρακτηριστεί τουλάχιστον προκλητική, αλλά και συνήθης, αν μη τι άλλο δεδομένη. Τα περί ακαταλληλότητας της Ομοσπονδίας και απαίτησης λύσης δύο κρατών είναι πλέον αναμενόμενα λόγια σε δηλώσεις Τούρκων, στο πλαίσιο της προσπάθειας για εκφοβισμό και παραπλάνηση. Είναι γνωστή η τουρκική τακτική της απαίτησης περισσότερων, για την υποχώρηση των αντιπάλων και την επιτυχία του επιδιωκόμενου. Στοχεύει επιτυχώς στο παζάρεμα από πλευράς της Κυπριακής Δημοκρατίας της κυριαρχίας, της υπόστασής της και εν τέλει της αξιοπρέπειάς της. Η απαίτηση για παραμονή του κατοχικού στρατού, ο οποίος εισέβαλε στο νησί, είναι επίσης αλαζονική.
Έπειτα, πρέπει να αναφερθεί πως ο τ/κ ψευδοηγέτης άδραξε την ευκαιρία και επικαλέστηκε την ιστορική συνεργασία με τους Βρετανούς προ της ανεξαρτησίας της Κύπρου, υποδεικνύοντας ότι «οι τρομοκράτες της Ε.Ο.Κ.Α που πολέμησαν για Ένωση δολοφόνησαν 371 Βρετανούς στρατιώτες, την ώρα που οι Τουρκοκύπριοι παρέμειναν πιστοί στο Ηνωμένο Βασίλειο».
Σαφώς, αποτελεί τρανό παράδειγμα συνεργασίας των δύο, απλώς χρησιμοποιείται επιλεκτική μνήμη προς τα γεγονότα. Είναι σαφές ότι ο κυπριακός Ελληνισμός πολέμησε για το αναφαίρετο δικαίωμα της Αυτοδιάθεσης που κατοχυρώθηκε μετά τον Β’ Π.Π, στο πλευρό των Βρετανών, οι οποίοι υποσχέθηκαν ότι θα του το παραχωρούσαν. Μετά τη λήξη του πολέμου, ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών υποχρέωσε όλες τις αποικιοκρατικές δυνάμεις να παραχωρήσουν στις χώρες τις οποίες κατείχαν, αυτό το πλέον κατοχυρωμένο δικαίωμα από τον Καταστατικό Χάρτη του οργανισμού και εάν δεν το έπρατταν, οι σκλαβωμένοι λαοί δικαιούνταν να προχωρήσουν σε ένοπλο αγώνα. Συνεπώς, ο ένδοξος εθνικοαπελευθερωτικός Αγώνας του ’55-’59, καθίσταται νόμιμος από τα ίδια τα ΗΕ και δεν μπορεί να κατονομάζεται «τρομοκρατικός» ή να του αποδίδονται οποιαδήποτε άλλα επίθετα.
Επιπλέον, είναι ξεκάθαρο ότι η Ε.Ο.Κ.Α δεν στράφηκε ενάντια των τ/κ εξαρχής. Μάλιστα, οι τ/κ κλήθηκαν από τον ίδιο τον Διγενή να συνεργαστούν με την Ε.Ο.Κ.Α, με φυλλάδια στην τουρκική γλώσσα που έριξαν στους μαχαλάδες του νησιού τον Ιούλιο του 1955, τα οποία ζητούσαν τη στήριξή τους για την αποχώρηση από τις αποικίες. Το φυλλάδιο τους διαβεβαίωνε ότι οι προθέσεις της Ε.Ο.Κ.Α ήταν φιλικές προς αυτούς και η οργάνωση απέφευγε όσο ήταν δυνατό τη στοχοποίηση τ/κ υπαλλήλων της αποικιοκρατικής διοίκησης. Η απάντηση των τ/κ όμως δεν ήταν ανάλογη. Συστηματικά εντάσσονταν στις βρετανικές αστυνομικές δομές που πολεμούσαν την Οργάνωση, όταν η ηγεσία τους και η ΤΜΤ υιοθέτησαν το «Taksim», που προϋπέθετε εθνοκάθαρση, εφόσον ως «απομεινάρια της τουρκικής κυριαρχίας», δεν επιτρεπόταν να «εξουσιάζονται» από «Ρωμιούς», δηλαδή «πρώην σκλάβους» τους.
Η στάση αυτή των τ/κ προέκυπτε από την πασίγνωστη βρετανική πολιτική του «Διαίρει και Βασίλευε» φυσικά, η οποία όμως, λειτουργούσε ξεκάθαρα και αποδεδειγμένα εις βάρος των Ελλήνων του νησιού. Οι Βρετανοί, έπρεπε να διατηρήσουν την πρόσβασή τους στο νησί, εφόσον ήδη από το 1948, εγκατέλειψαν Παλαιστίνη και το 1956 ξέσπασε κρίση στη διώρυγα του Σουέζ, οπότε υπήρχε κίνδυνος να αποχωρήσουν εντελώς από την περιοχή της Μέσης Αναστολής και τη Μεσόγειο θάλασσα. Εν όψει πιθανής αποχώρησης από την Κύπρο λόγω πιέσεων από τον ΟΗΕ και την ΕΟΚΑ, έπρεπε να εξευρεθεί ένας τρόπος να διατηρήσουν την πρόσβασή τους στην ευρύτερη περιοχή και έτσι, ενέταξαν ξανά τους Τούρκους στο Κυπριακό, πραγματοποιώντας την Τριμερή Διάσκεψη του Λονδίνου, στις 27 Αυγούστου 1955. Ήταν τότε που η Τουρκία απέκτησε, για πρώτη φορά μετά το 1878, λόγο στο ζήτημα της Κύπρου, εφόσον πούλησε την κυριαρχία της στους Άγγλους. Το 1923, επίσημα πια με τη Συνθήκη της Λωζάνης, παραιτήθηκε από κάθε δικαίωμα που διατηρούσε στο νησί, όταν οριοθετήθηκαν τα σύνορα του σύγχρονου τουρκικού κράτους, χωρίς εκατοστό του εδάφους του νησιού. Συνεπώς, το 1955 οι τ/κ ήταν πλέον μια μειονότητα του κυπριακού πληθυσμού και τίποτα παραπάνω για την Κύπρο, όπως ήταν λόγου χάριν οι Αρμένιοι.
Σημαντικό σημείο της συνεργασίας τους, αποτελεί η δημιουργία της τουρκοκυπριακής παραστρατιωτικής ΤΜΤ το 1957, ενώ εκτυλισσόταν ακόμα ο Αγώνας, υπό τη στήριξη της Μεγάλης Βρετανίας. Στόχος της τρομοκρατικής αυτής οργάνωσης ήταν η αποτροπή της Ένωσης και η υλοποίηση του γεωγραφικού διαχωρισμού, δηλαδή της Διζωνικότητας. Ακόμα, σημαντικό είναι το γεγονός ότι το 1958 χρηματοδοτήθηκαν τ/κ πληθυσμοί, ώστε να μεταφερθούν προς τον Βορρά εις γνώση του Βρετανού Κυβερνήτη, ενώ το 1959, με το δοτό σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, καθιερώθηκε η ύπαρξη εγγυητριών δυνάμεων.
Επιστρέφοντας στη σημερινή εποχή, σύμφωνα με την παράνομη Ραδιοτηλεοπτική Εταιρεία «Μπαϊρακ», ο Ερσίν Τατάρ συναντήθηκε με τ/κ του Λονδίνου ανακοινώνοντας την έναρξη προγράμματος καταγραφής του πληθυσμού τ/κ στο εξωτερικό. Ο ψευδοηγέτης ισχυρίστηκε μεταξύ άλλων ότι οι τ/κ έχουν καθήκον να βελτιώσουν τις σχέσεις τους με το Ηνωμένο Βασίλειο και ότι το τελευταίο έχει αδικήσει τον «λαό» του, παραμένοντας θεατής εγγυήτρια χώρα απέναντι στις εξελίξεις στο Κυπριακό.
Είναι γνωστές οι πρόσφατες εντατικές προσπάθειες της τουρκικής πολιτικής για την αναγνώριση του ψευδοκράτους και στο πλαίσιο αυτό, η Βρετανία δέχτηκε πολλές φορές πιέσεις μετά την αποχώρησή της από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρόκειται για μια χώρα που αποτελεί τον ηθικό αυτουργό του Κυπριακού ζητήματος, διατηρώντας παράλληλα στενή σχέση με τους Τούρκους. Είναι σημαντικό, συνεπώς, να δοθεί η κατάλληλη σημασία στην προσέγγισή της από την πολιτική μας ηγεσία. Δεν πρέπει να επιτραπεί η απόδοση ισχύος, οποιουδήποτε είδους, από το Ηνωμένο Βασίλειο στο παράνομο καθεστώς του ψευδοκράτους, κάτι που μπορούμε να γνωστοποιήσουμε μέσω ΗΕ και ΕΕ. Ως η μοναδική νόμιμη κυβέρνηση στο νησί, η ΚΔ οφείλει να υπερασπιστεί το κύρος της και να εκμεταλλευτεί τα προνόμια που της αποδίδουν οι δύο αυτοί οργανισμοί.
Η ιστορία, την οποία επικαλέστηκε ο ψευδοηγέτης, είναι επίσης με το μέρος μας. Επομένως, με αληθοφάνεια και συνέπεια μπορεί να αποτελέσει οδό για την απόδοση της δικαιοσύνης. Φανερώνει την ύπουλη στάση και την απάτη των δύο χωρών και την απάτη απέναντι στους Έλληνες Κύπριους. Το ψευδοκράτος και η Βρετανία δεν υπολογίζουν κανέναν και τίποτα μπροστά στις δικές τους διεκδικήσεις, αλλά δεν μπορούν να αποφύγουν την αλήθεια και το δίκιο, που θέλουν την Κύπρο Ελληνική και την Τουρκία και την Αγγλία εγκληματίες.
Γραφείο Τύπου
Π.Ε.Ο.Φ Θεσσαλονίκης
